de geromantiseerde rechtsstaat

Actievoerders romantici. Dat bedoelde Femke natuurlijk niet positief. Ze sprak over romantiseren. Romantisch zijn is leuk en kan ergens toe leiden (vaderschap?). Maar romantiseren…
Wat mij opvalt zijn haar eigen romantiseringen van de “democratische” rechtsstaat. Ik zal dat nu de geromantiseerde rechtsstaat noemen. Een koekje van eigen deeg.

Het a priori uitgaan van het aanwezig zijn van een (demokratische) rechtsstaat is gevaarlijk. Een rechtsstaat moet zich kunnen bewijzen.
Mijn optie, en die van meer activisten, is dat deze rechtsstaat maar beperkt bestaat. Natuurlijk wordt er vaak recht gesproken. En meestal zal dat recht misschien iets met récht te maken hebben. Maar veelal is het linkspreken. Veelal zijn rechters gestuurd door stands- en economische belangen, vooroordelen en houden ze zich niet aan de door de wetgever vastgestelde rechtsorde. En dat op belangrijke punten zoals de openbaarheid van uitspraken. Of wat dacht u van dat beruchte formulier waarop vaders bij voorbaat elke kans op zeggenschap over hun kinderen werd ontzegd?  Het gaat te ver om in een column dat allemaal uitvoerig uit de doeken te doen. Daarvoor vind u hier onderaan de nodige links.

Juist als het er om gáát nemen rechters in Nederland een ondemocratisch standpunt in.
In alle minder democratische landen, nu en in het verleden, namen rechters voor het merendeel waarschijnlijke rechtvaardige besluiten. Het gaat om die keren dat ze mensen die actief opkwamen voor mensenrechten, die zich verzetten tegen onrecht, neersabelden.

En ook dan waren er óók altijd politici die meenden de zogenaamd democratische rechtsstaat te moeten verdedigen. Femke bevindt zich in goed gezelschap. Het klinkt bijna als een argumentatie ad Hitlerianum maar dat kan ik dan ook niet helpen.

Om meer te weten te komen kunt u ook mijn andere weblogs daarover nog eens allemaal nakijken. Ik heb ze met dat doel vandaag allemaal nog een keertje opgepoetst.

dossier rechterlijke macht
dossier openbaarheid van uitspraken