Vragen aan het Vader Kennis Centrum

Op dit moment is de brief aan het Vader Kennis Centrum niet publiek beschikbaar.

De belangrijkste conclusies van de mailwisseling met het Vader Kennis Centrum:

– Ze geven geen antwoord op de vraag of ze met mij hebben proberen te overleggen alvorens in 2014 een procedure tegen mij te starten. Ik beweer dat ze eindeloze pogingen van mij om te communiceren naast zich neer hebben gelegd en toen ik dat dan maar in een blog meldde, dwingende eisen stelden en begonnen te dreigen met een procedure en uiteindelijk ook een procedure starten met een intimiderend boekwerk met voor het grootste deel onzinnige, en voor het overige onterechte eisen.

– Ze geven geen antwoord op de vraag waaruit de procedures tegen mij zijn betaald. Mijn veronderstelling dat dat mogelijk gefinancierd zou kunnen zijn uit een grote donatie van Rob van Altena wordt niet weersproken. Rob van Altena was mordicus tegen het voeren van onderlinge procedures tussen actieve vaders en hun organisaties.

Het geld dat hij doneerde aan het Vader Kennis centrum kwam van het asbestfonds. Hij is gestorven voor die donatie zou je kunnen zeggen.

Ook het einde van deze mailwisseling besluit van de kant van het VKC weer met dreigementen van procedures.

Nuttige links:
Hoe zit dat met samenwerken in de vaderbeweging
De toch niet verdwenen trofee
Het ontstaan en de geschiedenis van de vaderdagtrofee m/v

Nooit meer Nulde

Een paar jaar geleden ontdekte ik dat een aantal artikelen van mij over het Meisje van Nulde ( Rowena) een loze verwijzing hadden naar een heel dossier dat een voor mij onbekende persoon ooit had geschreven. Ik heb dat verhaal toen van archive.org gered en op mijn blog gezet met verwijzingen naar mijn eigen commentaar op de zaak Nulde. Later nam ik nog wat primitief een filmpje op van een tv optreden van vader Martin Huisman. Aan het aantal bezoekers van dat dossier te zien, voorziet deze pagina in een behoefte.

De moord op Rowena had niet kunnen plaatsvinden als de Raad voor de Kinderbesch… er niet zoveel energie in had gestoken om de vader van dat meisje bij haar weg te houden. Vaders zijn meestal, dat blijkt uit onderzoek, een veiligheidsgarantie extra voor kinderen. Maar bij de Raad voor de kinderbesch is dat nog niet doorgedrongen, nog steeds niet. Juist ouders met het meest idiote gedrag wordt de zorg voor kinderen toebedeeld. Ik ga dat niet allemaal in dit blog nog een keer uitleggen. Maar als u de links volgt komt u er allemaal wel (dat zouden lezers van mijn blog sowieso meer kunnen doen vind ik de statistieken bekijkend).

Inmiddels dreigt de moordenaar, stief vader(?) van Rowena vrij te komen. Dat is een flinke bedreiging voor Rochelle, het zusje van Rowena en haar vader. Na de moord op haar zusje moest Rochelle het ook al een tijdje zonder vader doen. Want de Kinderbesch wilde natuurlijk kost wat kost volhouden dat er ook heel veel met de vader mis zou zijn. Inmiddels is Rochelle groot genoeg om zelf het woord te voeren:

Rochelle heeft inmiddels gelukkig (weer?) de achternaam van haar vader Huisman.

Ik denk dat het haar veel zou helpen als de Kinderbesch eens haar fouten ruimhartig zou erkennen. Idem de betrokken rechters, advocaten enzovoorts. Zij waren gewoon medeschuldig. Rowena was niet de eerste en niet de laatste die door de inzet van de Kinderbescherming om goed functionerende ouders, vaders met name, weg te houden bij hun kinderen. Zo was de dood van het meisje Savanna cynisch genoeg niet de aanleiding om eens goed opruiming te houden bij de jeugdzo en kinderbesch bende maar juist om nog meer jeugdzorgers in te gaan zetten om zo vaders effectief bij kinderen weg te kunnen houden. En het gebeurt nu nog steeds en nog steeds…….

Het moet afgelopen zijn. Nooit meer Nulde, Zero tolerance voor jeugdzo.. fouten erkennen en ervan leren!!

dossier Nulde met heel veel verwijzingen. Klik door naar artikelen van mij, blogs over andere kinderen die de dood vonden, filmpjes

Er is nog iets wat mij hieromtrent dwarszit. Ik weet dat mensen uit de sfeer van de vaderbeweging door(de echte) vader Martin Huisman op een gegeven moment te hulp zijn gevraagd. Ik heb sterk de indruk dat die hulpvraag zo gretig werd opgevangen dat de hulp niet in harmonie is verlopen. Dat het een voorbeeld is geworden van het narcistische disfunctioneren van een aantal topmannen uit de vaderbeweging,  een verschijnsel dat ook bij de begrafenis van vadernestor Rob van Altena sterk naar voren trad. Ooit in deze wil ik hier nog het fijne over te weten komen. De vaderbeweging dient een voorbeeld te geven.

Vaderdagtrofee m/v wordt weer uitgereikt

Het Vader Kennis Centrum gaat morgen weer het beeldje vaderdagtrofee m/v uitreiken aan een, door een jury aan te wijzen persoon, die veel heeft betekend voor vaders.

Contractueel had deze uitreiking jaarlijks moeten plaatsvinden, maar daaraan kwam in 2012 een eind. In 2014 werd in een vaststellingsovereenkomst tussen Joep Zander (een van de bedenkers van de trofee en maker van het beeldje) en het VKC, na een proceduredreiging vastgelegd dat het beeldje weer opnieuw, maar dan als wisseltrofee, zou worden uitgereikt. In 2015 gebeurde dit desalniettemin niet. Er heeft opnieuw overleg plaatsgevonden waarna is afgesproken dat het Vader Kennis Centrum het beeldje dit jaar wel zal uitreiken. De uitreiking van de vaderdagtrofee m/v is inmiddels verplaatst van vaderdag naar oktober, mogelijk onder het motto dat het nou eenmaal elke dag vaderdag is.  Di betekent dat dat het beeldje morgen, vrijdag 7 oktober, zal worden uitgereikt.

Het bijzondere aan dit exemplaar van de trofee is dat het nog in handen  is geweest van wijlen Rob van Altena die het voor zijn dood een aantal maanden op zijn appartement heeft gehad. Op deze manier wordt volgens mij enig recht gedaan aan de nagedachtenis van Rob van Altena en de betekenis die Rob had voor de vaderbeweging.

Wijlen Rob van Altena houdt het nu uit te reiken beeldje in zijn handen

Nadere informatie over de vaderdagtrofee m/v kunt u vinden op de website van het Vader Kennis Centrum.

zie ook:  gezamenlijke verklaring VaderKennis Centrum en Joep Zander 2014
VKC
Over de Vaderdagtrofee m/v

Het verslag van het bestuur over de uitreiking roept meer vragen op dan het antwoorden geeft:

Hallo Joep, gisteren het beeldje uitgereikt aan de Praktijkvader als wisseltrofee, door mijzelf maar ik heb de foto’s gemaakt, dus niemand heeft van dat moment een foto gemaakt,

Met groet, Paul B

ten grave

Voor mij het toonbeeld van de solidaire vaderbeweging: een internationaal gezelschap dat mij steunde bij de zitting in het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Rob van Altena die een belangrijke rol had als onbezoldigde tolk staat bescheiden als hij was, bijna onzichtbaar midden achteraan.

Afgelopen woensdag werd Rob van Altena ten grave gedragen. Voor de plechtigheid begon heb ik in het mooie kerkje van Slijk-Ewijk een paar mooie gedachten en herinneringen aan Rob gewijd. Buiten werd een poging gedaan om degene die zich met alle mogelijke en oneigenlijke (zo niet strafbare) middelen de leiding van de rituelen had toegeëigend nog van zijn valse voetstuk te halen. Maar het was een strijd met teveel politie en justitie en tegen een al voldongen feit.
Nog een paar handen schuddend, deed ik wat ik al veel eerder van plan was; hier niet bijzijn. Weglopen. Ik wist een aangereikte valse hand van de aanstichter van dit kwaad niet te ontwijken, maar ik vertelde erbij wat ik van zijn gedrag vond. Ik maande iedereen tot kalmte en terugtrekking, niet in de laatste plaats de overvloedig aangerukte politiemacht. Ik gaf het hoofd van het politie-squadron een hand. Ik kende hem van “naam” en nummer van de overlijdensdag van Rob. Later bedacht ik dat ik eigenlijk zélf deed wat mij eerder was overkómen; iemand een hand geven die hij misschien niet wil schudden, maar het gedwongen doet.

Terwijl ik rustig terugliep richting Rob’s laatste woonplek voelde ik dat er een last van mij af aan het vallen was. Met deze vaderbeweging onder deze valse vlag wil ik niet meer te maken hebben. Het voelde de laatste tijd, de goeien niet te na gesproken, als een hoop stront waar ik nog een huisje van probeerde te bouwen. Een huisje voor vaders en kinderen. Een plek waarover ik tegen mijn dochter trots had willen vertellen; kijk je heb mij terug, maar je hebt er ook een solidaire gemeenschap bij, een gemeenschap die ooit toch echt wel met mij mee vocht heeft jouw terug. Ik kan hier om janken, maar het zal niet helpen.

Voor mij was dit dus adieu aan een vaderbeweging die ik heb pogen te dienen. Ik had dit in december al gezegd en geschreven, maar de activiteiten van Rob als geschiedschrijver en Rob als persoon hielden mij betrokken. Ik ga het nu zorgvuldig uit elkaar rafelen en ook de dreigende conflicten wil ik snel achter me laten. Adieu, ik draag met Rob meer ten grave.

Rob ik kan jouw wens tot eenheid in de vaderbeweging niet waarmaken als die beweging ten diepste jouw integriteit verloochent. Dat spijt mij echt. Je hebt tegen de klippen op willen geloven en bouwen. Veel meer nog dan ik en je verdiende iets beters. En je hebt niet bereikt wat je het meest verdiende, een weerzien met je kinderen en kleinkinderen. Overigens hoorde ik van iemand die ik op de begrafenis nog sprak dat een van zijn kinderen op de begrafenis aanwezig had willen zijn, maar niet durfde te komen uit angst voor kwade vaders. Ik weet dat Rob zijn kinderen niet bij de begrafenis wilde omdat hij dat een vreemde beweging vond na jaren contact afhouden. En toch had ik hem dit gegund. Een dwaze paradox.

Zie beide vorige posts over Rob

bijwerkingen: taal en formuleringen 19/9 2016

tot 4-1-2017

Ik ben bezig alle mails van de maand september 2014 na te lezen die ik destijds niet eens allemaal gelezen heb. Zo erg ging mij de herrie rond de begrafenis van Rob aan het hart.

Toen Rob ziek werd vroeg ik hem of er nog iemand was die ervan afwist dat hij naar het ziekenhuis ging. Nee jij bent de enige zei hij. In de maanden daarna wisten een aantal mensen niet hoe snel ze erbij moesten zijn om zich de legacy van Rob toe te eigenen. Dit ging over geld, rechten en over zijn lijk heen de zeepkist beklimmen. En dit door een paar hotemetoten in  de vaderbeweging.  Deze mensen probeerden mij dan ook nog stuk voor stuk ervan te beschuldigen verkeerd te handelen, omdat ik tegen de klippen op er een stokje voor wilde steken, of althans enige transparantie wilde bereiken. Ik zal zeker deze hele kwestie nog een keer zeer uitgebreid uit de doeken doen.

Ik wil nu in ieder geval opmerken dat mijn voorstel na het overlijden van Rob en de tumultueuze sterfdag was om niemand uit de vaderbeweging de eer te gunnen de leiding te nemen over de begrafenis en dat dan maar aan de gemeente over te laten. Dat was toen denk ik, ook terugkijkend het beste geweest ondanks dat Rob wel een keuze had gemaakt voor iemand, niet degene die het uiteindelijk heeft geleid. Maar die keuze was op zijn sterfbed in de allerlaatste uren en je kunt over de legitimiteit daarvan twisten. Dat ik het standpunt had ingenomen, dit als vaderbeweging los te laten, kan ik aan de hand van genoemde mails aantonen.  helaas waren er mensen die hun eigen punt belangrijker vonden.

uitgebreider rond het overlijden van Rob

Rob van Altena overleden

Rob van Altena, nestor van de Nederlandse en Belgische vaderbeweging is gisteren, 10 september 2014 s’middags overleden. Ondanks zijn integere positie in deze beweging werd hij door organisaties als Stichting Dwaze Vaders bruut buitengesloten.
Zijn beide dochters heeft hij tot het eind toe niet gezien.
Ik wens hem rust en vrede.

Een wat uitgebreider in memoriam

Eerste deel van zijn pogen de geschiedenis van de Nederlandse vaderbeweging vast te leggen
Bladzijden uit zijn eigen scheidingsgeschiedenis

recentere post over de begrafenis

Rob van Altena

Dit lied van Barbara gezongen door Rob van Altena, opgedragen aan zijn dochters. Een lied over gemist vaderschap.Rob is woensdag 10 september overleden.

Echtscheiding in België

Rob van Altena

Jarenlange processen, vervolging van actieve vaders. In Nederland is het jarenlang gebruik geweest, en in zekere zin is het dat nog steeds. In België was het zo mogelijk nog beroerder. Rob van Altena, de Nederlandse publicist over vaderdiscriminatie en ouderverstoting, heeft een biografisch werk geschreven over zijn in België verleden scheidingsprocessen. Hij wil bewust niet riskeren opnieuw een boete te krijgen vanwege het verbreiden van feiten; “want in België werd (wordt?) men al gauw gestraft voor het ‘boosaardig verbreiden van feiten’ (art. 444 Str.W.) waarmee bedoeld wordt: het bekend maken van andermans boosaardige daden. Men kan een ander mens soms het ergste aandoen maar de getroffene mag dat niet bekend maken. Dat geldt als boosaardig. Deze getroffene is daar al eens voor veroordeeld en dat kan hem als recidivist nu dus duur te staan.
Rob heeft toestemming gegeven om hier nu de inleiding en de boekenlijst van zijn boek te publiceren.

in en uitleidend deel boek Rob van Altena

Vader van vader

Toen ik in een tekst voor de vaderdagtrofee m/v Rob van Altena niet alleen schrijver, vertaler en activist noemde, maar ook vader werd dat er door de klaarblijkelijke dienstdoende secretaris aanvankelijk uitgewist. Onterecht, wellicht onrecht voor een vader die zich zozeer inzette ook als vader van zijn kinderen. Die elk jaar een paar keer de reis naar Zwitserland onderneemt om misschien een glimp van dochter en kleinkinderen op te vangen. Als muzikant had ik hem in genoemde tekst geloof ik nog niet eens aangestipt.

Ik denk dat met bijgaand filmpje deze nestor van de Nederlandse vaderbeweging, deze begaafde schrijver, vertaler, nog veel meer , en vooral dus vader, eer wordt betuigd. De tekst is van zijn broer Ernst van Altena, en gaat dus over hun beider vader.

Wie meer wilt weten over Rob van Altena leze het betreffende hoofdstuk in Gemist Vaderschap.

Tutu, Ubuntu en vaderschap

Rob van Altena speelt het lied “Vader” waarvan de tekst door zijn broer Ernst werd geschreven. De video volgt over een paar weken.

Vandaag was bisschop Tutu in Deventer. Helaas was de Lebuinuskerk al overvol en moest ik toch nog thuis op de tv kijken en luisteren.
Bekende mededeventenaren probeerden de essentie van Tutu’s wijsheid over te brengen. Daar was pastor Peter Dullaert waarmee ik ooit de discussie over het salomonsoordeel probeerde te voeren zonder duidelijk te kunnen maken wat ik daar nou zo belangrijk aan vond.

Manja Pach, voormalig rechter, en lid van de liberaal-joodse gemeente spreekt over het belang van rechters in de samenleving. Au, waarom doen mensen waarvoor ik een diep respect voel soms zulke platte uitspraken. Ooit voegde me ze toe dat ze dacht dat zoiets als vaderschapsdiscriminatie niet kon bestaan. Wat moet je zeggen tegen iemand die zelf zoveel over haar persoonlijke vaderschap heeft verteld. Ik had toen heel brutaal kunnen antwoorden dat ze misschien eerst eens mijn teksten zou kunnen lezen voor daar een oordeel over te vertellen, maar ik hield mijn mond maar. Is dat naar mensen met zo’n achtergrond inderdaad een getuigenis van respect of juist niet. Ik weet het af en toe niet meer.

Een andere spreekster haalde een van de basisfilosofieen van Tutu uit de kast. “To be human is to be in relationschip”. Uit mijn hart gegrepen. Deze zienswijze blijkt een basis te hebben in traditionele Afrikaanse filosofie: Ubuntu. Volgens mij is dat waarom ooit Afrika weer de toekomst zal zijn als drager van fundamentele waarden die we in het westen zijn vergeten. Het sluit aan bij mijn visie op mensenrechten. Ik pleit er al jaren voor mensenrechten in een aantal gevallen veel meer te definiëren als relatierechten. Met name waar het gaat om ouders en kinderen. Wat ik de afgelopen weken weer oppikte is deze vorm van humaniteit in de vaderbeweging. Met veteraan Rob van Altena deed ik een eerste poging het lied dat zijn broer ooit schreef voor beider vader te zingen. Maar op andere plekken mis ik die verbondenheid ook weer. Ik ben niet in staat samen te werken met mensen die mij beledigen en schofferen. Misschien moet ik me er minder van aan trekken, dat kan míjn manco zijn. Maar veel (potentiële) activisten binnen de beweging zijn gevlucht voor dwingerig dominant gedrag van leiders. Ik ga de namen even niet noemen. Voor een van hen schreef ik anderhalf jaar geleden de volgende overpeinzing die ik hem nooit opstuurde om niet het risico te lopen verkeerd begrepen te worden. Hier toch een klein stukje:

Wat ik het meest zal missen is het gevoel van “wij vaders”. Mijn zoon, D en jij in de trein op weg naar een vaderdemonstratie in Brussel.. Kijk Joshua dat zijn wij de vaders. Wij zijn er voor jou, en voor al die andere kinderen. Je vader is er deel van. Deel van al dat samen. Deel van ouderschap. Ik zal het eerlijk bekennen, ondanks dat ik met veel overtuiging ervoor heb gekozen niets meer met je te maken te willen hebben, er zijn dingen die ik daarmee uit het diepst van mijn hart mis.

De persoonlijke relatie kan niet gemist worden in de strijd voor iets rechtvaardigs. Zonder relatie geen humanitair ideaal. Maar dat wil niet zeggen alles van iedereen accepteren natuurlijk. Dat zou een misvatting zijn. Tutu weigert ook om Blair nog een keer te ontmoeten omdat hij gewoon grof gelogen heeft tegenover de mensheid. Zo is dat. Ubuntu!

Rechtstaat

Het is inmiddels tien jaar geleden dat ik persoonlijk verscheen voor het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Op 23 oktober 2000 kwam ik samen met een flink aantal medestanders aan in Straatsburg . Op dat moment nog in de hoop dat ik uitgebreid het woord kon doen over de vernederingen die mij door de Nederlandse staat waren aangedaan in mijn pogingen mij te verzetten tegen de actieve vervreemding die de staat en haar organen bewerkstelligd hadden tussen mij en mijn dochter. In plaats van mijn hart te mogen luchten moest ik mijn mond houden en moest ik op 24 oktober zo “gekneveld” aanhoren hoe de Nederlandse staat de ene na de andere beschuldiging tegen mij had verzonnen om de aandacht af te leiden van de kwestie zelf. Hoewel toch nergens in wat voor procedure was gebleken dat ik ook maar in de verste verte huiselijk geweld had gebruikt kregen ze het voor elkaar dit in het wilde weg te veronderstellen.

Hoewel het hof in Straatsburg uiteindelijk in haar vonnis hier niet meer aan refereerde was ik eerder zeer geschokt dat het verzinsel was opgenomen in een zogenaamd feitenoverzicht.Verder was blijkbaar geen een van de paars uitgedoste raadsheren van het hof van plan in te grijpen toen de Nederlandse staat ook nog meende te moeten stellen dat ik verwerpelijk handelde door achtergrondartikelen over familierecht te publiceren. Dit zou de moeder van mijn kind maar irriteren. In feite irriteerde het natuurlijk de Nederlandse staat zelf. Een regelrechte aanval op de vrijheid van meningsuiting in het hart van wat een mensenrechtenorgaan zou moeten zijn. Een aanval van het Hof zelf op de, blijkbaar alleen theoretisch existerende mensenrechten.

Dit mensenrechtenhof was voor mij dus het tegendeel van wat het heet. Hoewel ze mij geen ongelijk gaf, gaf ze me ook geen gelijk in haar formele oordeel. De klacht werd niet ontvankelijk verklaard. Dit en de behandeling zelf was voor mij het summum van inquisitie, belediging en vernedering en maakte voor mij dat ik geen geloof heb in een reëel bestaande westerse rechtstaat. Dat ik tot nu toe de elasticiteit heb behouden om me met kracht te verweren verbaast me van mezelf. Ik probeer me mijn mond niet te laten snoeren. Maar anders dan in harde dictaturen is de aanpak van “onze” rechtstaat er niet een van moord en doodslag. Nee continue vernedering ligt op de loer, niet alleen door de organen van deze staat zelf maar ook door de door haar ingehuurde (ja gewoon letterlijk) vazallen van wetenschap en media.

Ik heb over deze rechtsgang jarenlang niet alteveel geschreven en misschien houdt ik er na dit blog weer voor 10 jaar mijn mond over. Eigenlijk is het zo hard aangekomen dat ik mijn mond gesnoerd voel door zoveel vernedering. Mijn tekst hier zou makkelijk kunnen worden gelezen als die van een loser. Een loser in comité, alleen het comité is buiten bedrijf. Het feit dat ik met enig succes bijvoorbeeld het begrip ouderverstotingssyndroom samen met Rob van Altena in Nederland introduceerde en een flink aandeel had in de mediaandacht die de herinvoering van gezamenlijk gezag mogelijk maakte in 1998 en het begrip gelijkwaardig ouderschap in de wet voortgezet ouderschap maakt hopelijk duidelijk dat ik me niet voor een gat laat vangen. Ook heb ik inmiddels van de Raad voor de Kinderbescherming mogen noteren dat mij geen recht is gedaan. Toch is de schade aanzienlijk. Niet alleen voor mij. Maar dat heeft u in mijn andere blogs al kunnen lezen.

Zie mijn dossier hierover en constateer dat ik nog steeds het door mij beloofde verslag niet heb geschreven.
Mijn meest algemeen fundamentele kritiek op de zogenaaamde rechtstaat betreft overigens de niet bestaande openbaarheid van uitspraken.