Toren van de toorn

Als ik het woord toorn uitspreek verstaan mensen vaak toren. In het geval van de Babel de los Bandidos maakt het niet veel uit. Het is de Toren van de toorn. Toorn duidt voor mij woede in liefde. Het komt vaak voor in de bijbel maar ook daarbuiten is het een geliefde term van mij om het gerichte liefdevolle woede te benoemen.
Deze toorn is ook grappig; zie mijn vorige blog.

Afin het doek Babel de los Bandidos hangt al weer een week, is onthuld en is goed te zien op onderstaande video van Erna Lammers (in seconde 40 en volgende wordt hij van onder tot boven in een tilt in beeld gebracht). Inmiddels is er ook een maand een plekje gereserveerd voor dit doek op de bibliotheek in Enschede. Komt dat zien vanaf 29 september.

Voorproefje

Salon en atelierroute 2018. Toren van Babel (Babel de losbandidos) gaat dat zien!

vaders ook fysiek aanwezig!?

Vaders wees fysiek aanwezig! Niet alleen voor je kinderen maar ook in discussie en solidariteit!

Fathers for Justice op de rechtbank Utrecht

In een discussie met mijn medeorganisator van de miniconferentie van aanstaande zondag over vaderschap en vaderschapsdiscriminatie bespraken we de mogelijkheid om weer alles op video op te nemen. Bij mij is het een soort automatische reflex om alles op te nemen zodat het een nog breder publiek kan krijgen dan alleen de fysiek aanwezigen.

In de discussie hechtte mijn medeorganisator eraan om het juist niet op te nemen. “Mensen moeten maar de moeite nemen om zelf aanwezig te zijn en mee te doen”  Ik moest ineens denken aan mijn weerzin tegen al die individuele vaders achter hun schermpje die tegenwoordig niet meer achter hun bureau vandaan te branden zijn en was het van de weeromstuit met hem eens. Laten we het een keer gewoon niet opnemen. In beweging komen is belangrijk voor vaders. Uit je isolatie komen. En misschien moet die fysieke bewegingen wel groter worden zodat er weer eens op bruggen geklommen kan worden (Fathers4justice) of er een rechtbank kan worden bezet.

Dus: kom zélf naar de mini-conferentie over vaderschapsdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap aanstaande zondag 8 april 10.30 in Deventer!!

Een verlichte vaderkruistocht

Updates route en video. Laatste 1-9 foto donderdag

Uup Patrick Damhuis maakt een kruistocht tegen ouderverstoting. Hij loopt naar Den Haag. Hier is hij net de Ijssel over , een markante grens op weg. Hier werd ooit de film ‘Een brug te ver’ opgenomen. Voor Patrick is geen brug te ver als het gaat om zijn kinderen!

Net op tijd appte Patrick mij nog dat hij in Deventer aan was gekomen. Doordat ik niet op facebook zit gaat er wel eens wat aan mij voorbij en wist ik wel van zijn plannen maar was dus verrast dat hij al onderweg was.. Toch was juist een van onze conclusies dat iedereen eens af en toe achter zijn computer vandaan zou moeten komen en fysiek in actie zou moeten komen. Juist door zo te lopen kan Patrick fysiek uitdrukking geven aan zijn emoties.

Je hebt helemaal geen wandelschoen aan Patrick! “Ik ben onvoorbereid vertrokken, net zo onvoorbereid als ik was toen de scheiding van mijn kinderen me overkwam. Ik heb een rugzak van 17 kilo ingepakt als metafoor voor de verjaardagsdatum van mijn kind. En die knuffel kreeg ik van mijn dochter met de mededeling  ‘Pappa voor als jij je een keer eenzaam voelt’.

Ik besloot ter plekke om een halve etappe mee te lopen tot Apeldoorn. Ook onvoorbereid, met mijn gewone stadsschoentjes aan en zonder water. Erna, die er ook was bij de brug zou mijn fiets voor mijn huis afleveren (Dankjewel Erna).

‘Het is eigenlijk een soort kruistocht’ zei ik toen we Apeldoorn binnenliepen ‘met je rugzak als kruis’. Dat raakte Patrick ineens heel erg. Het was vandaag de sterfdag van zijn oma die als levensleidraad had dat elk kruis zo zwaar is als je het zelf maakt. Deze les moet Patrick vaak hebben geholpen door waanzinnige tijden waarin een vader van zijn kind gescheiden wordt en ook voor de rest naar de afgrond wordt geholpen. Kruistochten worden vaak verlicht door mensen die het kruis helpen dragen, en zo kwamen we even op de bijbel terecht en op de kruistocht van vader Albert Streep die jarenlang wekelijks in  allerlei kranten stond met zijn grote bord ‘Vader mist kind’

Bijzonder vermoeiend waren af en toe de doordruppelende facebookberichtjes van moeders die vonden dat het weer teveel over vaders zou gaan, terwijl Patrick ook heus wel voor verstoten moeders loopt, en vooral voor de kinderen trouwens. Persoonlijk zou ik die moeders en andere commentatoren vanachter het toetsenbord graag toe willen roepen. ‘Begin eerst nou maar eens een eindje mee te lopen’  Vanavond hoopt Patrick de Julianatoren te halen en morgen Hoevelaken.  Op de kaart hieronder zie je ongeveer de route. Ik heb een preciezere routebeschrijving hieronder toegevoegd. In principe moet je zijn route krijgen door in googlemaps de looproute Enschede- Den Haag op te roepen. Meelopen dus!  Of bel/app Patrick even. Kan ook handig zijn om het meelopen niet te missen (06 40037544).

Ontwaakt! Sta op!

Fathers 4 justice op de rechtbank Utrecht

We kunnen ons nog een keer door de politiek (van Wilders tot en met Roemer uitgezonderd Omtzigt) voor de gek laten houden of in opstand komen. Ik had eerder beloofd om terug te komen op het eerste woord van de internationale. Ontwaakt! Het was een diepe winterslaap, maar het is nu de hoogste tijd. Aanleiding is een inspirerende blog bij Nico van den Ham.

“geef ons terug wat van ons is, iedereen kan het beter hebben als we er met z’n allen voor gaan en Nederland helemaal lam leggen!”

Het is tijd voor rebelse actie inderdaad. Zonder geweld graag maar toch. Blijf niet achter jullie schermpjes zitten. Doe wat voordat het echt te laat is. Mag ik een paar inspirerende voorbeelden aandragen waar ik zelf deel aan had:

Bezetting Rechtbank Arnhem door vaders plus interview met o.a. mij:

Mijn eigen 12 daagse hongerstaking voor de deur van het Deventer Kantongerecht:

Zoiets, maar dan met veel meer mensen en een goede theoretische onderbouwing die verder gaat dan een opsomming van cases.

Meningsuiting

Het is vandaag verkiezingsdag in de States. Dan mag je kiezen, nou ja volgens mij valt er niets te kiezen. En dat wordt natuurlijk hoe langer hoe meer trend. Ook in Nederland bij de volgende kamerverkiezingen valt er waarschijnlijk weinig te stemmen. Je kunt net als in de USA kiezen op een grote antipoliticus. Het gevaar is echter groot dat als die eenmaal aan de macht zijn ze juist een  gevaar voor de democratie zullen zijn. In Nederland hoef je gelukkig niet op partijen te kiezen. je kiest in principe voor personen. Hoewel ik weinig op heb met het CDA verwacht ik zelf bijvoorbeeld op Peter Omtzigt te stemmen omdat die justitiedossiers overtuigend te lijf gaat.

Nee dan de bibliotheek te Deventer. Daar mocht ik vandaag mijn mening uiten en in ruil daarvoor 1 (een) boek meenemen. Althans dat was de grote kop. “Geef je mening, krijg een boek’  Maar de kleinige uitvoering was dat je gevraagd werd om voor of tegen te stemmen op twee vragen. Namelijk of je voor de verplichting bent om iedereen een kiezersexamen af te nemen voordat ze mogen kiezen en de vraag of er een kiesdrempel van 10 procent moet komen.  Vooral die eerste vraag roept bij mij zoveel meer op dan een voor of tegen. Ik ben er namelijk voor om ambtenaren die zich stelselmatig schuldig maken aan overtreden van het strafrecht uit te sluiten van stemrecht tenzij ze een examen fundamenteel staatsrecht met goed gevolg hebben afgelegd. De hele rechterlijke macht zal dus moeten gaan zwoegen. Voor de rest hoeft er van mij niemand eerst examen te doen.

Afin, dit soort nuances horen in de bibliotheek niet bij de eigen mening. Maar ik heb het dealsniettemin op het blaadje vermeldt. daarmee kan ik weer fijn als querulant worden weggezet. Ook de aankondiging heb ik van commentaar voorzien ( zie foto).  Gezien mijn onevenredig grote inspanning was ik van mening dat ik wel twee boeken mee mocht nemen.

 

 

Joep breit

Naast mij de vrouw die me het een beetje geleerd heeft (Dat deed ze hartstikke goed) Foto: Kim Arntzen (die het project leidt)

Af en toe kan ik de aandrang niet weerstaan me te bemoeien met activiteiten die in de regel als typisch vrouwelijk worden gezien. Zorgen voor je kind, pedagoog zijn, kinderwerk doen, kunnen daar momenteel onder worden gerekend.

In mijn wijk is een plan ontstaan om een drie kilometer lange sjaal te breien.  Uiteraard moet die sjaal -in clubkleuren van buurtgenoot Go-Ahead, rood geel zwart en ook wat wit geloof ik- de onderlinge verbinding illustreren van de bewoners van Voorstad Deventer. Het leek me een mooi idee daar op zijn minst ook een klein stukje van te breien. Als man mag je niet achterblijven bij zoiets vind ik. Dus op deze foto zie je me in een typische vrouwenomgeving met een activiteit die meestal door vrouwen wordt beoefend.

Bij zo’n activiteit in Deventer zijn er dan ook altijd mensen die me nog kennen van mijn hongerstaking 20 jaar geleden als Dwaze Vader op de Brink alhier. Had ook te maken met de zogenaamde vrouwenactiviteit kinderen opvoeden, wat niet mocht van de Raad voor de kinderbescherming.

Er moeten toch nog wel wat mannen zijn die eigenlijk wel kunnen breien. Mijn zoon heeft op de vrije school wel breien geleerd.  Hij kon me dan ook helpen bij een paar losse steken. Oorspronkelijk was breien geloof ik ook helemaal niet zo speciaal een vrouwenactiviteit. Het werd bijvoorbeeld ook veel door herders gedaan. Pedagoog was dertig jaar geleden ook helemaal niet speciaal een vrouwenberoep, maar dat is het wel in sneltreinvaart aan het worden. Tijd voor positieve discriminatie. En ja, mijn lapje mag klein zijn, maar er is me een goede plek beloofd in het grote geheel.

PS: Na de eerste reacties heb ik besloten de reactiemogelijkheden voor dit blogje te sluiten. U kunt desgewenst mij bereiken via: http://joepzander.nl/formjoepa.htm

Armlengte afstand van gevaarlijke vrouwen

‘Allemaal wat dichter op elkaar gaan staan’, zei de kaasboer vanochtend tegen de groeiende dubbele rij voor zijn stal toen die zo groot werd dat ze het marktpad dreigde te blokkeren.

Omdat alle koeienkaas hier maar 7,95 per kilo is, wil het op deze plek op de markt wel eens vaker dichtslibben (jaja kom er vooral ook nog bij). De marktmeester heeft daar uiteraard bezwaar tegen gemaakt, zodat de kaasboer nu verplicht af en toe oproept om de rij te krommen en dichter tegen elkaar aan te schuiven.

Vanochtend maakte een man uit de andere rij (die altijd uiteraard sneller aan de beurt is) bezwaar tegen deze oproep om aan te schuiven. ‘We moeten toch een armlengte afstand bewaren?’ Deze opdracht van mevrouw de burgemeester van Keulen was eigenlijk niet aan mannen gericht, maar deze man had erover nagedacht besefte ik me in een split second. Dus zei ik direct tegen een mij onbekende achterbuurvrouw in de rij. ‘Ja u moet wel een beetje op afstand gaan staan want misschien wordt u wel handtastelijk’ Uiteraard was dit heel grappend bedoeld, waarop ze ook weer heel grappend wat plagende stootjes in mijn richting uitdeelde. Zoals zo vaak in lange rijen van mensen (rijen van auto’s werkt anders) werd het vanochtend weer beregezellig, zodat ik eigenlijk wel blij was dat die meneer in die andere rij eerder aan de beurt was. Toen ik had afgerekend kreeg ik van mijn achterbuurvrouw nog een gezellige por extra mee. Moet kunnen, vonden we allebei van harte.

En toch kun je je af vragen wat er zou zijn gebeurd als de sekserollen omgedraaid hadden gelegen. Ik had zo’n aardige achterbuurvrouw dat dat het ook heus wel goed was gekomen als ík haar die por had gegeven. Maar bij andere vrouwen in de rij weet ik dat toch maar niet zo net. Wat zou de Christelijke burgemeester van Deventer daar nu van vinden? En hoe moet het nu met carnaval trouwens. Voor de rij bij de kaasboer zal dat geen probleem zijn want die zie ik er tegen die tijd wel voor aan om in noodgevallen spontaan aan te haken voor een polonaise.

 

Hollow point

Kroon>vogelvrij. Mijn bijdrage aan het Moluks Centrum Deventer. (c) Joep Zander

Ah het moet dus in mei 1977 geweest zijn dat ik ontsnapte aan een hollow-point-kogel door mijn lijf. Ik stond bij de tramhalte bij het vredespaleis in Den Haag wat donker weggedoken in het schuilhokje. Een aankomende mevrouw schrok nogal van mij. Ik bleek op een Molukker te lijken. Mijn uitbundig krullende haardos had indertijd wel wat weg van zo’n typisch Molukse begroeiing. En er was blijkbaar, ik hoorde het van die mevrouw, net een treinkaping begonnen door jonge Molukse vrijheidsstrijders. Terroristen zijn we dat nu al snel geneigd te noemen.

Ik kon die mevrouw dus geruststellen “want geen terrorist”. Zelfs niet Molukker. Maar voor hetzelfde geld was ik natuurlijk wel Molukker geweest. Ik was destijds behoorlijk revolutionair angehaucht. Als ik toen wel Molukker was geweest en wat meer kennis zou hebben van de jarenlange verdrukking, statenloosheid dan had ik zomaar ook in die trein kunnen zitten (nou ja; zie ps). Maar in die tijd was ik niet alleen geen Molukker, ik wist van de Molukse achtergrond denk ik ook niet veel meer dan dat ik als jongetje nogal bang was voor onze leeftijdsgenootjes uit de Molukse wijk in Sittard (Sanderbout toch). Niet dat we ze ooit zagen bij ons, maar onze pijlen en bogen lagen klaar.

Inmiddels snap ik wat beter hoe waanzinnig Molukkers behandeld zijn in Nederland. Gelukkig ken ik Molukkers niet meer als een soort gevaarlijke tegenstanders. In de Oranjewijk in Deventer deed ik een kunstproject waar ik er veel tegenkwam en ik bezocht het Moluks cultureel centrum. Het oprichten van dit soort centra was eigenlijk een gevolg van de harde acties (historici check me). Maar de credits gingen niet naar de actievoerders. De meesten daarvan overleefden de mariniersaanval op de gekaapte trein niet. Met een Hollow point-kogel in je lijf werd hun binnenwerk zo effectief mogelijk vernietigd. Een standrechterlijke executie in het kwadraat. Naar ik begrijp op commando van Dries van Agt die zich ondertussen vooral profileerde door ongeboren levens te redden.

Nu de link naar de (dreigende) acties tegen jeugdzorg en voor vaderschap. Met name die verzetsgroep die kinderen onder laat duiken en de verdonkeremaande invloed van bezettingen en dergelijke op de geschiedenis. Daarover een volgend blog.

Dit is maar een blog. leest u meer achtergronden.
het recente nieuws hierover
Wikipedia over de kaping

ps: Ik ben niet voor geweld tegen personen. Voorzover dat niet duidelijk was zeg ik het nog maar een keer ten overvloede. Dus als die Molukse gijzelnemers dat van plan waren geweest (daar hebben ze mee gedreigd) dan had ik niet daaraan meegedaan. Gijzelneming van onschuldige burgers is overigens ook geweld, dus niet doen!

Etty Hillesum 100 jaar; niet berusten

……………een pleister op vele wonden…((c) Joep Zander

Ik ben wel vaker een dag te laat met een verjaardag. Meestal vinden mensen dat niet heel erg. Je reageert niet als een robot, of robotgestuurd ( automatisch via je digitale maatjes). Soms vergeet je het, soms ben je te laat, soms zit je helemaal fout. Ik ben niet perfect gelukkig.
Ik kijk dus nu, een dag later, terug op de verjaardag van Etty. Mijn zoon zit op het Etty Hillesum Lyceum. Dan mag je dus wel wat verwachten. Wat vooral is blijven hangen zijn de pogingen van de school om hem als 15-jarige te laten koekhappen ter gelegenheid van deze verjaardag.

Zelf deed ik een ijverige poging om een van de lijfspreuken van Etty, die ik ook bij mijn uitgangspunten heb gevoegd aan hem uit te leggen:

“Omstandigheden zullen er immers altijd zijn, goede en slechte, en het feit van de omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven er aan kan wijden de slechte te verbeteren. Maar men moet weten uit welke motieven men die strijd voert en men moet beginnen bij zichzelf, iedere dag opnieuw bij zichzelf.” 

Deze zin is voor mij ook een nuancering van het gemak van een andere spreuk. God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien.  Een spreuk die bij de meeste mensen een moeilijke dialectiek tussen kunnen en willen onopgelost laat. Afin per saldo hebben ze allebei wel iets. Ik ben ook maar zoekende natuurlijk.

Bij Etty en haar tekst voel ik meer verbinding en liefde.  “Men zou een pleister op vele wonden willen zijn”  staat dan ook op het monument hier op de Welle in Deventer.  Ik bedenk me dat ik op de Taize-viering in Deventer onlangs pleisters uitdeelde zonder daarbij speciaal aan Etty te hebben gedacht. Dat ik dus ook een pleister op vele wonden zou willen zijn laat onverlet dat ik er zelf nog wel een paar kan gebruiken. Niet berusten, wonden voorkomen, wonden helen. Of is dat ongeveer hetzelfde? Kunnen we alleen wonden voorkomen als we andere wonden helen?

Een ontmoeting in 1994 bracht mij voor het eerst met de thema’s van Etty in aanraking, die toen ook al leken op mijn eigen thema’s