geslaagd

Mijn zoon Joshua is geslaagd voor zijn Atheneum. U heeft hier op mijn blog veel over onze (vakantie) avonturen kunnen lezen. Dit jaar is mijn zoon met zijn vrienden en vriendin op vakantie geweest. Misschien is dit zomaar het laatste blog van de toch wel bijzondere opvoeding en zorg voor Joshua. Immers ondertussen bleef ik aan de bak om van mijn gemiste vaderschap van mijn dochter ook werk te maken. Ik vraag me af of ik ook helemaal geslaagd ben daarin. Ik hoopte iets bij te dragen aan een humanere samenleving voor mijn en uw kinderen.

Gezien mijn vorige blog zult u begrijpen dat ik even twijfelde of ik niet een heel andere vlag moest uithangen…. maar welke dan? Hij is wel maar een een fractie van die van de overbuurman. En zowaar de overbuurvrouw heeft achter de Nl ook een Philippijnse vlag gehangen. Daar komt ze vandaan.

vader van een zoon en van een dochter

Een lied over mijn vaderschap. Een drama met een vrolijke  afloop.

Van opa op vader op zoon

Joshua slijpt onder het toeziend oog van Ton

90 graden of toch niet? De stellage waarin de schaatsen moesten worden geslepen maakte alleen 90 graden mogelijk leek het, maar waar kwam dat idee van Ton en mij vandaan dat links anders wordt geslepen dan rechts?

Afin het was toch een goed idee geweest om de schaatsslijpapparatuur van pa/opa nog te redden uit de weg te gooien boedel van mijn ouderlijk huis. Want zo ingewikkeld was het uiteindelijk niet om zelf je schaatsen te slijpen. Joshua had net twee echte Noorse Vikingen voor een prikje op de kop weten te tikken en huisvriend Ton was in de buurt om te helpen; hij had het tenminste al eens eerder gedaan.

Als je nog nooit hoge Noren met origineel lage schoenen hebt geschaatst is het wel even wennen op de ijsbaan. En die hoek? Ach…scherpslijperij denk ik. Wij slijpen schaatsen en scherp. Linkse schaats, rechtse schaats als je maar geen scheve schaats rijdt. En vannacht bij de nachtmis linkse kerk, rechtse kerk soit, als ze ergens maar eens wat voor vaders gaan doen in plaats van ze gewoon door het ijs te laten zakken. Dat is dan gelijk wel een mooi motto voor het jaar 2011. Dus als ik voor 1 januari niet meer aan een blogje toe mocht komen heeft u de nieuwjaarswens bij deze alvast te pakken.

niet-slaapfeestje

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Jongens (ja ik ben zo seksistisch ze op een hoop te gooien, ook al zitten er twee meiden bij), met zijn achten kunnen jullie heel veel zien en heel veel bedenken, maar je moet dan wel goed samenwerken. Een moeilijke door papa uitgezette speurtocht in het donker uitlopen naast sloten en door bossen, dat kan tegenvallen. Meer dan gepland hielp ik ze op weg, maar ook meer dan gedacht ontwikkelden zich allerlei onbedoelde sporen tot waanzinnig ingewikkelde gedachtenconstructies alsof ik het zo ingewikkeld gemaakt kon hebben.

Na een paar heftige blogs over de duistere kanten van de sociaal-psychologische ontleding van het menselijk handelen nu dus een stukje praktijk in de serie dagelijks vaderschap. Het is opmerkelijk hoe een grote groep zichzelf dwars kan zitten bij de uitvoering van een taak. Ik wist het, maar het is intrigerend om te zien dat zoiets veel hardnekkiger is dan je met een simpele waarschuwing kunt voorkomen.

Zelfs toen ik onderweg een keer uitlegde dat sommige mensen die goeie ideeën hebben nu eenmaal niet zo hard schreeuwen als een aantal anderen met mogelijk veel slechtere ideeën leek de gerichte hint niet direct aan te slaan. En ik met mijn leermeesterigheid dus ook niet direct.

Maar het is natuurlijk wel heel gezellig in zo’n grote groep, als het goed gaat dan. De verjaardagsparty van mijn zoon is altijd een heel gezellige groep, troep zo je wilt. Tot wel ergens half vier in de nacht in de mongoolse yurt die ook nog eens door de tijdsverschuiving naar de wintertijd extra lang was. Eigenlijk geen slaapfeestje maar meer een niet-slaapfeestje

Vader en zoon

Het liedje Father and Son van Cat Stevens is het muzikale boegbeeld van de (klassieke) vader-zoon-verhouding. Het gaat eigenlijk over de onafwendbare verwijdering tussen een opgroeiende puber en zijn ouders. Deze uit zich vaak vooral in de relatie Vader-Zoon. I know I have to go.
Een relatieve afstand die een noodzakelijk element van de opvoeding is.
De afstand tussen vaders en kinderen die in de huidige westerse samenleving optreedt is van een heel ander soort. Een diepingrijpende desastreuze en chronische verwijdering die haaks staat op het gezonde proces dat met veel gevoel in dit lied wordt bezongen. Ik heb het lied al vaak zelf proberen te zingen, nadat ik het me overigens met veel passie door een vriendinnetje ooit liet voorzingen (“find a girl settle down”?; ho maar).
Maar zo mooi gezongen en in theatrale vorm gegoten als in deze clip heb ik het nog niet eerder gezien.

vaders wíllen niet

Dit is de versie van het boek die ik ooit las en Joshua onlangs ook

“Er is geen vader” dat stond in de boekbespreking van mijn 11-jarige zoon over het boek “De kinderen van de grote Fjield”. Het boek bevat een op de werkelijkheid gebaseerd verhaal van een moeder met kinderen in het noodjaar 1868. Ze moeten, na de dood van hun moeder, op stap om, in barre omstandigheden, voedsel en onderdak te zoeken .

“Hoezó is er geen vader, kinderen hebben eigenlijk altíjd wel een vader?” vraag ik. “Nou ja hij wilde niet voor zijn kinderen zorgen.
“Staat dat in dat boek?”

Gelukkig kent mijn zoon mijn bevlogen verhouding met het begrip vaderschap en is hij net zozeer op de waarheid uit als ik. Dus hij ging het nakijken in het boek.
De werkelijkheid bleek dat de vader was omgekomen toen hij, ten behoeve van moeder en kinderen het brandhout voor de haard aan het kappen was. Hij kreeg daarbij de boom op zijn hoofd.

De verhouding tussen fictie en werkelijkheid over vaders kan nauwelijks compacter beschreven worden dan met deze anekdote. In de hedendaagse sociale werkelijkheid liggen de vooroordelen over vaders voor het oprapen. Ook op scholen. De relatie met de werkelijkheid is vaak ver te zoeken.

Vaders zijn in die maatschappelijke fictie de verlaters, ze laten hun kinderen in de steek, maken er een puinhoop van, willen geen verantwoordelijkheid nemen, maar maken wel heibel met de moeder. De zorg uitgedrukt in hun arbeid (bomen kappen) wordt niet als zorg meegeteld. De fictie was niet het boek maar de huidige maatschappelijke context.

Maar ik ben trots op mijn zoon dat we door deze mist heen de weg hebben gevonden. Iederéén heeft een neiging in vooroordelen te trappen omdat ze het soms zo makkelijk maken om een situatie snel (verkeerd dus) te beoordelen.

De kloe is om deze vooroordelen bloot te leggen. En dat hebben we gedaan. Ik weet niet hoe 45 jaar geleden zich in mijn hoofd een beeld vormde bij het lezen van dit boek. Inmiddels weet ik er in ieder geval alles van af. Nu jullie nog.