Bedoeling?

Als ik een schilderij dat ik maakte weer terug zie komt het vaak voor dat ik er allerlei dingen in ontdek die ik minder bewust blijkbaar heb verbeeld. Bij foto s ken ik dat verschijnsel minder. Maar in combinatie met het kunstwerk bij de ingang van het Kröller Müller museum overkomt me hier net zoiets. We vroegen een willekeurige bezoeker deze foto te nemen. Cees van Leuven had bedacht om een foto te nemen voor zijn twitteraccount en ik zei direct laten we dat daar doen. Inmiddels heb ik een aantal keren met verbazing naar de foto gekeken. Hoe kijken jullie er naar?

De onvervulde vaderwens

Ik heb gisteren mijn vaderdag thuis met mijn zoon en in Apeldoorn gevierd bij het monument Onvervulde Kinderwens. Voor het tweede opeenvolgende jaar was ik gevraagd om met de gitaar een liedje te begeleiden. Dit jaar in het kader van het thema eenzaamheid.

Nadat de voorzitter va de bijeenkomst had gememoreerd dat een onvervulde kinderwens een belangrijke maar totaal niet erkende, bron van eenzaamheid vormt, somde de inleidster een lange lijst van omstandigheden op die tot eenzaamheid aanleiding konden zijn. Daarbij werd het leed van het niet kunnen zien van je wel bestaande kind even vergeten. Gelukkig werd dit op mijn verzoek weer ruimschoots gecompenseerd, maar even leidde het dus tot een gevoel van grote eenzaamheid in een groep die het over eenzaamheid en kinderen had. Opmerkelijk en tekenend vooral omdat ik niet helemaal toevallig de gastmusicus was.

Toen we het liedje “Mag ik dan bij je komen” bij het monument zelf nog een keer herhaalden zong de hele groep het refrein mee. Ik was ook onder de indruk van een gedicht van Eline Visser. Het raakte me omdat dit gedicht de hele breedte van het gemist vaderschap zou kunnen beschrijven. Het raakte mij juist ook door de bescheiden eenvoud ervan:

Niet-geworden-papa-dag

Wanneer ik jou zo zie zitten
daar met een kindje aan je zij
Zou ik je dolgraag wensen
dat het was van jouw en mij

Want wat kan je het goed, echt
geboren voor het vaderschap
Zo heel natuurlijk en zo met gemak
wat is dat toch ontzettend knap

Ik zie je enorm genieten van
die kleine ukken om je heen
Samen spelletjes doen, kleuren of
koppeltje duikelen via je been

Niets is je te gek, alles is leuk
toch doen deze aanblikken soms pijn
Niet omdat we het niet goed hebben
maar omdat je een superpapa zou zijn

Een vaderfiguur uit duizenden,
eentje die je niet zomaar ziet
Zo met andermans kinderen omgaan
omdat je eigen leven dat niet biedt

Dat je geen papa bent, betekend niet
dat je niet in het zonnetje staan mag
Want jij hoort er ook zeker bij
op deze speciale vader-💙-dag

© made by Eline 15-06-2016

Een ander mooi gedicht kwam van de Apeldoornse stadsdichter waarmee ik het plan heb opgevat voor de bijeenkomst van 2020 een speciaal lied te schrijven. Thuis had mijn zoon bij wijze van vaderdag-cadeau het eten voor mij klaarstaan.

20 jaar herkenning ouderverstotingssyndroom

In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.

In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.

Gesprek tussen mij en Richard Gardner in Breda  23 juni 1999

De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.

We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.

Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.

Petra en ondergetekende op de plek waar eens Gardner zijn toespraak hield

Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.

Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken. 

Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:

De speech van Gardner in 1999

In Memoriam Richard Gardner

 

koningsdag

Je moet het wel willen zien dat het niet om aan te zien is. (c) Hans Stempher/Spagaat)

Een bijdrage aan de feestvreugde. Hierboven het beeld dat ik niet wil zien inclusief dat portretje achter die rechters waar we altijd naar moesten kijken. Vervangen door nu een ander die ik ook niet wens te zien. Hét beeld van de dictatuur waarin we leven.

(c) Gustave Nouel

Ze zijn op zich misschien allemaal best aardig die koningshuizers, inclusief prinses Laurentien die ik anderhalf jaar geleden nog ontmoette, maar ze zijn ook het toonbeeld van onze totaal verworden rechtstaat. Oh ja laat mevrouw Sargentini daar (ook ) eens wat aan doen.

Kerst en Nieuwjaarswens

Nog 10 dagen te bekijken: Rechterlijke hoogmoed en val

Het doek Babel de los Bandidos is nog wat langer te bekijken op de gevel van de bieb Enschede. Gaat het zien voordat het niet meer kan. Het doek is een hybride kunstwerk van mij over de hoogmoed en verwachte val van de pervers georganiseerde en zich idem gedragende Rechterlijke Macht in Nederland.

De gedachten zijn vrij

Opgedragen aan Corine de Ruiter en de Universiteit Maastricht.

Vaderschapsdiscriminatie; lezing

Dik twintig  jaar geleden schreef ik voor de eerste opzet van het boek Gemist Vaderschap een hoofdstuk over vaderschapsdiscriminatie. Ja dus toen vond ik die term al uit. De term leidde een tijd lang een trots bestaan op de Nederlandse Wikipedia totdat hij werd verwijderd omdat ik een eigengemaakte term zou promoten. Per saldo werd het hele artikel inclusief het beruchte discriminerende formulier van de rechtbank Arnhem van de hele Wikipedia verwijderd. Mij werd verweten dat ik vaderactivist ben. Moederactivisme werd uiteraard juist gestimuleerd met gesubsidieerde projecten waarvoor de censor van het lemma vaderschapsdiscriminatie werd aangesteld als betaalde medewerker.

Maandag aanstaande geef ik in de bibliotheek Enschede een lezing over vaderschapsdiscriminatie waarbij niet alleen de discriminatie van de discriminatie van vaderschap aan de orde komt maar ook praktische voorbeelden en bovenal een aanzet om het probleem aan te pakken. Ik zit nu nog druk in de voorbereiding maar het belooft een interessante lezing te worden.

Het is de bedoeling dat we in de komende tijd meer discriminatiezaken gaan melden bij de anti-discriminatiecentra. We hopen daarmee niet alleen een aantal zaken te winnen bij het College voor de Rechten van de Mens maar ook om via een zwartboek structureel aandacht te geven aan het probleem.

Zelf ga ik ook een kwestie aanbrengen. Ja welke van de vele? Zelf leef ik al 25 jaar, ach wat zeg ik, misschien al heel mijn leven, onder een regime van vaderschapsdiscriminatie. Niet alleen op persoonlijk vlak, maar vooral als activist, schrijver en kunstenaar. Een punt daaruit ben  ik druk aan het aanpakken samen met het anti-discriminatiemeldpunt Deventer. Het gaat om de manier waarop de instelling voor geestelijke gezondheidszorg Pro Persona het voor elkaar kreeg om mijn dochter na weer een lange tijd goed contact, weer tegen mij op te zetten. Het toppunt was dat de klacht daarover werd behandeld door een gecommitteerd lid van een vrouwenbelangenvereniging (Soroptimisten) waar ik zowel persoonlijk als maatschappelijk eerder herhaaldelijk mee in aanvaring kwam. Deze mevrouw vond samen met twee andere vrouwelijke klachtencommissieleden dat het de therapeuten in kwestie de facto vrij stond om te doen wat ze deden omdat alles onder de noemer therapie gebeurt in die instelling niet vatbaar is voor een klacht van een deelnemer aan die therapie. De directie van Pro Persona vond dat ze aan een mineure klacht die wel gegrond was verklaard ook niets hoefden te doen omdat systeemtherapeuten zich alleen begeleidend opstellen en dus, trek ik de lijn door, eigenlijk niet gedaan konden hebben wat ze wel deden. Ja ik  vat het (te kort) samen.

Afin over dat laatste zal ik u aanstaande maandag niet zoveel meer vertellen wel over andere voorbeelden en algemeen maatschappelijke aanvaringen. Komt!!

Maandag 15 oktober 19 uur rondgang langs mijn expositie en aansluitend 20 uur lezing in de openbare bibliotheek Enschede. Meer…..

Voor de aardigheid nog mijn opzetje van het artikel van meer dan 20 jaar geleden.

Beluister mij maandag aanstaande op RCM-Twente https://1twente.nl/radio/luister/

babelshirts en babelboekenleggers

Op de opening morgen van mijn expositie zijn er ook babel-t-shirts te koop/ bestelbaar en er zijn ook gratis babel-boekenleggers.

Kom morgen langs op e opening van mijn expositie, al was het maar om de gevel van de bibliotheek in Enschede te bekijken. morgen 14.30 openbare centrale bieb Enschede.

 

10 m2 farizeeërs van de rechterlijke macht

Het stuntwerk van Patrick en mij aan de gevel van de Enschedese bieb deed me terugdenken aan het geveltourisme van Fathers4justice. Ook het doel kwam overeen. Een heel hoog doel merkte iemand slim op. Het doek Babel de los Bandidos is in een dag verhuisd van de Deventer Bergkerk naar de gevel van de bieb Enschede. 25 oktober gaat ie daar weer weg en hopelijk net zo snel weer naar zijn volgende bestemming.

Alles over expositie Enschede

Alles over de toren van Babel