Tricks en Triqs; onderzoek ouderverstoting

Tricks en Triqs; onderzoek ouderverstoting

Bedoeling?

Als ik een schilderij dat ik maakte weer terug zie komt het vaak voor dat ik er allerlei dingen in ontdek die ik minder bewust blijkbaar heb verbeeld. Bij foto s ken ik dat verschijnsel minder. Maar in combinatie met het kunstwerk bij de ingang van het Kröller Müller museum overkomt me hier net zoiets. We vroegen een willekeurige bezoeker deze foto te nemen. Cees van Leuven had bedacht om een foto te nemen voor zijn twitteraccount en ik zei direct laten we dat daar doen. Inmiddels heb ik een aantal keren met verbazing naar de foto gekeken. Hoe kijken jullie er naar?

De muren van justitie; Ivo uit de cel maar nog niet vrijgesproken

Facades van rechtbanken, zelfs of juist als de hekken potdicht zitten, roepen bij mij altijd traumaervaringen op. Fysiek en psychies geweld van rechters, gerechtspolizisten en hun aanhang. Gisteren heb ik mijn trauma’s weer flink opgeroerd want we demonstreerden met 5 mensen bij de rechtbank Almelo waar Ivo Vrijkotte volgens onze berekening zou worden voorgeleid om een oordeel te krijgen over eventuele verdere hechtenis. (zie vorige blog)

Het was niet eenvoudig om er achter te komen waar Ivo zich op welk moment bevond. Eerst stonden we voor de poorten van de arrestantenlocatie Borne. Gelukkig was daar een erg vriendelijke agent, ook vader, bereid ons te vertellen dat Ivo daar al weer een uurtje geleden was afgevoerd naar de rechtbank Almelo. Daar hebben we ons geïnstalleerd, de pers te woord gestaan en zo tegen een uur of half twee kwam daar de advocaat van Ivo aangelopen zodat we nu dus wisten dat Ivo nog binnen was.

Tegen half 4 kwam de advocaat weer naar buiten en kon ons mededelen dat Ivo vrij kwam omdat de rechtercommissaris de hele arrestatie en hechtenis onrechtmatig achtte omdat het een veel te zwaar middel zou zijn. Het OM had 2 weken verlenging van de hechtenis bepleit vanwege recidivegevaar. Aanvankelijk interpreteerden wij het een beetje verkeerd en dachten we dat Ivo hiermee vrijgesproken was, maar dat is natuurlijk niet zo. Hij moet op 12 juni (let op wordt mogelijk uitgesteld)  voorkomen.

Even later kwam ook Ivo naar buiten, blij maar ook aangeslagen. Inmiddels was ook het artikel van Tubantia op internet verschenen. Mooi stuk met wel een paar foutjes. We waren met 5 mensen en niet van de stichting Dwaze Vaders die dit soort acties al lang niet meer ondersteunt omdat ze liever vriendjes willen zijn met de andere kant van de lijn). Juist met dit soort acties echter kun je je traumatische ervaringen overwinnen en laten merken dat we dit soort mishandeling door het corrupte Nederlandse, stijl ondoorzichtige justitiesysteem niet accepteren.

De corrupte rechterlijke macht en het zieke justitiële systeem

(let op de klikbare fragmenten in bovenstaande tekst vooral waarom ik uitdrukkelijk afstand neem van clubs als Stichting Dwaze Vaders, Vader Kennis Centrum en facebookgroep Herken Ouderverstoting)

Het kan zijn dat de zitting van 12 juni wordt uitgesteld.

 

20 jaar herkenning ouderverstotingssyndroom

In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.

In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.

Gesprek tussen mij en Richard Gardner in Breda  23 juni 1999

De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.

We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.

Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.

Petra en ondergetekende op de plek waar eens Gardner zijn toespraak hield

Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.

Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken. 

Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:

De speech van Gardner in 1999

In Memoriam Richard Gardner

 

Perverse coalities en verstotingsprogrammering op maatschappelijke schaal

Laatst bijgewerkt op 28 maart 2019 in verband met correspondentie VKC

Vijfentwintig jaar geleden voerde de moeder van mijn dochter een reeks verklaringen op van vrienden van haar over mijn gedrag. Met die verklaringen moest een negatief beeld van mij geschetst worden. Ik had kunnen proberen te reageren met een reeks verklaringen die negatief zouden zijn voor haar. Maar ik besloot uiteraard om te reageren met verklaringen die positief waren over mijn opvoedingspraktijk voor mijn dochter. Dat is het verschil tussen terugpakken en uitpakken. En uiteraard bestreed ik op een praktische manier de negatieve framing van bijvoorbeeld mensen die dachten te constateren dat ik me niet aan afspraken hield, omdat ik me niet hield aan wat volgens de moeder van mijn kind zou zijn afgesproken. Ondanks deze milde aanpak was de wereld te klein in de rechtbank. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om met verklaringen te durven komen daarbij als vanzelfsprekend haar ingediende verklaringen totaal over het hoofd ziend.

In de commentaren op mijn voorlaatste blog breekt de pleuris uit over mijn kritiek op het aan het woord laten van, de herhaalde malen met succes van integriteitsfalen beschuldigde, Corine de Ruiter in een congres over ouderverstoting. Deze discussie wordt gevoerd door onder andere twee organisatrices (oid) van het congres. Je kunt in deze discussie iets herkennen van wat ik 25 jaar geleden op de rechtbank meemaakte. Naar binnen zeilen met allerlei nogal tergend en overdreven persoonlijk geformuleerde kritiek en dan zeer verontwaardigd worden als ik dat netjes probeer te weerleggen, wat overigens geen sinecure is als mensen als een machinegeweer de ene fantasie dan wel leugen na de andere op tafel leggen.

Hoe is het mogelijk dat moeders dat zo makkelijk voor elkaar krijgen? Dat kan eigenlijk alleen omdat ze dat gedrag voortdurend om zich heen zien van kinder’beschermers’, rechters en wetenschappers en vooral natuurlijk hun eigen advocaat. Ook omdat ze er bij herhaling succes mee hebben en ach vaders een trap nageven, wie maalt erom? Ik wil niet zeggen dat vaders nooit dit gedrag vertonen, maar die komen daar zelden mee weg.

Waar het nu om gaat is de vraag of er een verband is tussen het gebeuren op microschaal in de rechtszaal en het gedrag van allerlei actoren op meso en macro niveau. Kun je gewoon zeggen dat ouderverstotingsprogrammeringsgedrag terug te vinden is in reacties als die onder mijn blog. Lopen deze reacties, die niet direct over individuele kinderen gaan maar over het maatschappelijk debat daarover, congruent met de uit de van de ouderverstotingsliteratuur bekende programmeringsreacties en treedt daartussen kruisbestuiving op? Ik denk van wel. En daarover had ik graag meer verteld op het congres over ouderverstoting dat zich morgen afspeelt. Ik had dan graag een Nederlandstalige variant voorgedragen van mijn Bratislava-lezing (zie hieronder) van anderhalf jaar geleden over de ‘multi level understanding’ van ouderverstoting. Opmerkelijk genoeg vonden de organisatoren van dit congres het zelfs niet nodig om mij op de hoogte te stellen van het congres, ik moest het van anderen horen. Daarbij is het van belang te weten dat ik met enkele boeken, wetenschappelijke artikelen, workshops acties en lobby’s het begrip ouderverstoting in Nederland heb geïntroduceerd. Mede daardoor komt het nu voor in de jurisprudentie en de literatuur. De laatste zinnen zullen zeker tegen mij gebruikt worden als zijnde egoboosting. Maar iedereen kan terugvinden dat ik slechts de geschiedenis probeer weer te geven. Dit op deze manier in herinnering brengen is noodzakelijk omdat er een groot belang is om mijn persoon, invloed en leiderschap (ooit) af te breken, ook door venijnige beschuldigingen van ego-boosting. Dat belang rust vooral bij Justitie. Het afbreken van de kop van iedere veranderingsbeweging is, samen met verdeel en heers, een cruciaal onderdeel van de overheidsrepressie die uiteindelijk vooral tegen kinderen is gericht en zeer extreem is. Om mij heen heb ik veel andere ideële veranderaars afgebroken zien worden. Dit mechanisme moet aan de orde worden gesteld. Maar de organisatoren van dit congres nemen liever een voorbeeld aan de neppige-hoogleraar Corine de Ruiter die nog onlangs door het college van bestuur van haar universiteit (niet voor het eerst) op de vingers werd getikt in casu haar wetenschappelijke integriteit. Een hoogleraar die zich er juist niet voor schaamt al die framingsmechanismes van ouderverstoting op macronivo tegen diverse vaders waaronder Ivo Vrijkotte en mij in te zetten. Haar optreden op het congres wordt ook nog eens verzorgd in samenwerking met het Vader kennis Centrum die juist is opgericht om voor vaderschap op te komen (in naam althans). Overignes zegt het Vader Kennis Centrum zelf daarvan dat ze niet bij de organisatie is betrokken en die alleen maar faciliteert. Dat lijkt in tegenspraak met de aanduidingen op de aankondiging waarop (zie hierbij) staat dat de conferentie samen met VKC wordt georganiseerd.

Kortom dit is wat ik bedoel met de perverse coalitie rond dit congres over ouderverstoting, dat dus voor een deel juist ouderverstoting propageert door middel van het geven van het slechte voorbeeld. Slecht gedrag dat elkaar aantrekt. Een goed/slecht voorbeeld is de minstens de helft van de dynamiek achter veranderingsprocessen. In plaats van dit soort mechanismen ook op macroschaal en als mechanismes van hulpverleners en rechters aan de orde te stellen, gebruiken de organisatoren van dit congres dit soort mechanismes om fundamentele kritiek af te weren en ouderverstoting af te schilderen als vooral een probleem tussen ouders. Die ouders kunnen elkaar dan te lijf gaan met duurbetaalde dikke rapporten die moeten aantonen dat de een of de ander fout en gestoord is maar die zelden de vinger leggen op de zere plek zelf. Ach ja hier en daar nog wat marginale opmerkingen over achterstanden bij opleidingen enzo maar niet fundamenteel. Het zijn rechters en wetenschappers die ouderverstoting actief en op grote schaal beoefenen. Ook persoonlijk falen als verstotende ouder, frustratie als kind of ouderslachtoffer kan goed worden verstopt door op zo’n manier wat te organiseren. Falen is menselijk, verstoppen gevaarlijk. Dit is ook een mechanisme dat we ons steeds moeten voorhouden als we het gedrag van sommige wetenschappers rechters en journalisten enz beoordelen.

De organisatie van het congres probeert zich met censuur en blokkades af te dekken tegen elke vorm van kritiek op facebook. Zelf zit ik niet op facebook, maar ik krijg daar berichten over door. Het bestuur van medeorganisatie Kinderen Ouders Grootouders die ik altijd al zeer hoog achtte qua integriteit, heeft besloten verstek te laten gaan op het congres.

Ik vind natuurlijk dat dit congres moet doorgaan, wel zou er door de voorzitter afstand kunnen worden genomen van de organisatie en Corine de Ruiter kunnen worden medegedeeld dat bij nader onderzoek naar haar integriteit is komen vast te staan dat daar nog teveel vraagtekens (understatement want het staat in alle redelijkheid vast) omheen zijn om haar optreden te kunnen laten doorgaan. En dan iemand anders aan het woord laten met wat andere opvattingen. Zelf heb ik morgen een mooie zonnige wandeling op het programma staan. Ik vrees dat de organisatie van het congres geen belang heeft bij mijn (of andermans) fundamentele kritiek en visie op het verband tussen micro en macro vormen van programmering omdat ze daarmee haar eigen gedrag aan de orde zou stellen. Dat blijkt duidelijk uit haar gedrag nu. Linken naar dit blog is verboden op hun facebookgroep. En als je dat ergens anders doet wordt je uit de groep gegooid.

 

Deze video over mijn lezing in Bratislava mei 2017. Technisch niet volmaakt maar interessant.

Oh ja en dit verhaal beoogt niet om aan te tonen dat ik niets fout doe, ik ben gewond . Maar ik vind wel dat er gedrag is dat begrensd moet worden als anderen daar schade van ondervinden. Dat is in dit geval aan de orde.

Zie ook het blog van Tom Janssen die naar eigen zeggen door de organisatie van dit congres met geweld wordt bedreigd als hij het waagt daar op te komen dagen. Hoe contrasterend met de eerdere visie van de organisatie dat Ivo Vrijkotte en ik te beroerd zouden zijn om de discussie aan te gaan en de insinuatie van organisatrice A M van M dat ik haar bijdrage zou willen censureren.

jeugdzorgers als kwetsbare soort

(bijgewerkt 15-1 15:55; lees ook de reacties)

Vanmiddag uren doorgebracht op de rechtbank Arnhem vanwege de strafprocedure tegen vader Hendrik-Jan Oussoren vanwege vermeende laster, smaad en onttrekking aan het ouderlijk gezag.

Ik heb nu geen tijd er uitvoerig op in te gaan. Opvallende zaken:

Het wraakbare gedrag van de voorzitter van de militaire rechtbank. “U kunt niet overleggen met de moeder” Dat is uitermate vooringenomen en er werd ook geen enkel feit voor aangevoerd. Ik voelde me een medejood die te horen krijgt dat ie nu eenmaal niet goed in gesprek is met de NAZI’s.

De officier van justitie die in zijn requisitoir voor een groot deel de werkelijkheid zoals die uit de stukken bleek en helder was aangevoerd door Hendrik-Jan, negeerde. Ik zou willen spreken van (voorwaardelijk) opzettelijk onwaarheden debiteren door de Officier van justitie. Dit betrof bijvoorbeeld het vermeende wapengevaar van verdachte en vermeend gebrek aan informeren anderen over zijn voorgenomen acties. De officier had zijn requisitoir niet erg aangepast aan wat ter zitting bleek.

Het toppunt was wel dat de officier vond dat Hendrik-Jan geweld tegen hulpverleners moet worden verweten.  Dat zou dan geestelijk geweld zijn door het publiceren van een samenvatting van tuchtrechtuitspraken tegen deze hulpverlener, Hierin zou Hendrik-Jan dan de vreselijke (sic) vergissing hebben gemaakt dat een opdracht van de Raad voor de Kinderbescherming die door een rechter is geaccordeerd een opdracht van de Raad voor Kinderbescherming te noemen. Natuurlijk is het negeren van een opdracht van de rechter door de betreffende Jeugdhulpverlener nog veel erger dan een opdracht negeren van slechts de Raad voor de Kinderbeschermer. Onzinnig om het daarom dan laster te nomen, het is juist een understatement. Maar oh wat aardig…. voor geweld tegen hulpverlener zou hij dan toch maar geen verhoogde strafmaat vragen.

Verder kreeg de officier van de publieke tribune terecht de wind van voren toen hij zei dat je gewoon op een politiebureau aangifte kunt doen. Mij raakte het bijzonder omdat ik er een keer voor veroordeeld ben geworden dat ik dat deed ( lokaalvredebreuk zou dat zijn) In tweede aanleg ben ik er op deze zelfde rechtbank overigens van vrijgesproken.

Zo gaat dat dus met kritiek op het familierechtbedrijf; de repressie wordt steeds ingenieuzer en heftiger. Hendrik-Jan vermeed niet om ook de schuld bij de rechterlijke macht te leggen. Dank je Hendrik Jan, maar persoonlijk zou ik niet eens meer aan dit toneelstuk mee hebben willen werken.

meer info: https://svensnijer-essays.blogspot.com/2019/01/machtsmisbruik-door-regiecentrum.html

Rouvoet’s ontkenning van de rauwe werkelijkheid van scheidingsterreur

Ik heb veel moeite om mijn woorden op het scherm te krijgen. Ik laat het even bij wat rauwe werkelijkheden die ik snel kwijt wil.

De plannen van Rouvoet zijn een regelrechte belediging voor al die vaders en anderen die al jaren het gerotsooi rond kinderen en scheiding (tussen kinderen en ouders) proberen aan te pakken. Dat aanpakken gebeurt niet alleen door kritiek op het eigen functioneren maar uiteraard ook door kritiek, ernstige kritiek, op het functioneren van zogeheten professionals. Al 20 jaar geleden was de Raad voor de Kinderbescherming bereid dat te erkennen. Zie bijvoorbeeld de aanhef van mijn artikel voor het boek Kwaliteit van de rechtsspraak: linksprekers.  Ondertussen is het alleen maar erger geworden. Maar wat zegt Rouvoet CS nu:

Ik maak hierbij nog wel een opmerking. Hoezeer ook te begrijpen vanuit het ervaren onrecht en de vaak jarenlang opgebouwde gevoelens van frustratie en onmacht, is het
niet behulpzaam dat van de kant van de ‘verstoten ouders’ en hun belangenorganisaties vaak alle hulpverlenende,jeugdhulp- en justitiële instanties worden gewantrouwd
en beschuldigd van medeplichtigheid aan het contactverlies.

Dit is niet alleen een wat onderbelichte weergave van de mening van verstoten ouders, die vaak ook nog verstoten burgers zijn, maar ook een ontkenning van de werkelijkheid van actieve verstoting door zogeheten professionals zelf. En verder markeert het dus een aanzienlijke backlash in het zicht van de instanties op hun eigen functioneren. Niet verwonderlijk als je ziet wie de commissies van Rouvoet bevolkten. Het is gewoon het schoonpraten van hun eigen wanpraktijken. Zie ook mijn eerdere blogs en de links in dit blog. Ik kan helaas niet alles elke keer opnieuw uitleggen, maar ik heb er genoeg over geschreven lijkt me.

Dit is het bord dat ik in 1994 voor de deur van de rechtbank Zutphen vasthield terwijl soroptimistenbestuurslid rechter Mees langsliep

Ondertussen vreet deze decennialange wanpraktijk het leven van ouders en kinderen aan. Ook GGZ- instanties als Persona non Grata ak Pro Persona, die daar niet mee kunnen omgaan, maken het probleem steeds erger. En voor de zoveelste keer maak ik deze actieve pogingen om mij tegen mijn kind op te zetten mee, waarna dat onder leiding van markante leden van de invloedrijke en in de praktijk zeer repressieve damesbelangenclub Soroptimisten ook weer verdoezeld wordt. Immers ik zou niet eens hebben geklaagd over hoe ik bejegend ben, terwijl dat defacto toch de hoofdlijn is in mijn klacht tegen ze. Ik wist van tevoren dat een klacht van mij versus drie vrouwen niet kan worden behandeld door een klachtencommissie bestaande uit drie vrouwen voorgezeten door een gecommitteerd lid van de belangrijkste vrouwenbelangenvereniging. Maar ja ze wilden niet wijken….. Ik overweeg een discriminatieklacht.

Ik begrijp dat dit blog af en toe cryptisch overkomt. Maar ik kan weinig anders doen dan u via tags en links te verwijzen naar achtergrond hierover.

180222 Rapport+Scheiden+en+de+kinderen+dan

geanonimiseerde toespraak klachtzitting

vaderdiscriminatie presentatie

PS: De pagina over soroptimisten waar ik hierboven aan link is niet meer te vinden via Google. Ik zou het op prijs stellen als mensen deze link opnieuw leggen. Dat kan door een link op de eigen website of een sociaal medium te zetten en als dat niet werkt Google hierover vragen te stellen als blijkt dat dit geen tijdelijk fenomeen is.

PS 2 Het was een tijdelijk fenomeen of het heeft gewerkt. Deze pagina (vaderseenzorg.nl/sorop1,html) staat op een anonieme search met het zoekwoord soroptimisten weer op 5. Maar het kan altijd beter natuurlijk; ga zo door!!

coalities

Rond ouderverstoting heb je eigenlijk twee soorten coalities. Heleen Koppejan legt uit hoe die ene coalitie werkt waarmee een ouder het samen met haar eigen omgeving ervoor zorgt dat ze het kind van de andere ouder vervreemdt en het kind die andere ouder gaat verstoten. Ook professionals horen heel vaak bij die coalitie beaamde Heleen op mijn verzoek. Zelf sprak ik over de manier waarop je vroegtijdig afspraken kunt maken en een sluitende coalitie met je omgeving kunt maken gericht op juist het behoud van ouderschap. Ik maak daarbij graag een vergelijking met het peter- en meterschap zoals religieuze tradities die soms nog vormgeven.

Afin een mooie conferentie gisteren in het Etty Hillesum Centrum. Zelf vond ik Patrick Damhuis er weer uitspringen met een gloedvol betoog als vader, zoon en inmiddels ook expert. Binnenkort komen alle filmpjes op internet dankzij Jan die er helemaal voor uit België was afgereisd om alles vast te leggen.

Een mooi hoogtepunt vond ik zelf ook de quilt van fragmenten uit mijn schilderijen de aanwezigen ter plekke fotografeerden en die via mijn zoon live in een presentatie werden gezet. Zelf heb ik hem nog even afgewerkt maar ik heb mijn zoon’s compositie in principe intact gelaten. Twee nog niet verwerkte foto’s erbij gezet en een achtergrond.

Een mooie verbinding tussen woord en beeld. En hopelijk per saldo een aanzet een fiks verbeterde aanpak vanuit de gemeente. Wat dat betreft had strafrechtadvocaat Abdel Ytsma een sterk punt. Hij stipte aan dat de gemeente via het driehoeksoverleg OM-Politie-Gemeente nog steeds behoorlijk invloed kan uitoefenen op het vervolgingsbeleid. Zoals het vervolgen op grond van artikel 300 lid 4 van het wetboek van Strafrecht zoals ik 14 jaar geleden in mijn boek Moeder-Kind-Vader een drieluik over ouderverstoting ook al aanvoerde. En wat mij betreft kan de gemeente dus een campagne voeren voor vroegtijdige afspraken ongeveer volgens het plan dat ik daarvoor schreef. Op naar een coalitie voor beter beleid.

“Coercive control” door hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter

8 jaar geleden maakte ik het introspectieve schilderij; kind in jezelf. Ik maakte het in een periode van zelfkritiek. Ik heb de foto van Corine er toen niet bij genomen, maar ze heeft er wel wat van weg vind ik.

“De benadering van het onderhavige casus door de psycholoog lijkt te zijn gekleurd
door vooronderstellingen en getuigt van datgene dat zij zegt te bestrijden: confirmation
bias. Het heeft er de schijn van dat zij de lezing van F., zoals die wordt ondersteund
door het logboek dat zij heeft bijgehouden, op voorhand voor waar heeft aangenomen uitgaande van de door de psycholoog in dit geschil bij voortduring benadrukte, grote statistische kans dat in vechtscheidingen sprake is van geweld of seksueel misbruik.” (CENTRAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG Beslissing in de zaak onder nummer van: c2014.219 over Corine de Ruiter)

Morgen wordt Ivo Vrijkotte gehoord door de klachtencommissie integriteit van de Universiteit van Maastricht. Ik zal hem daarbij steunen.

De kernkwestie is of Corine de Ruiter al dan niet een aan tunnelvisie lijdt Deze tunnelvisie ook wel confirmation bias  genoemd was in 2014 door het centraal tuchtcollege voor de gezondheidszorg in een ander geval al wel vastgesteld. Kijkt de Ruiter wel goed naar zichzelf of is ze projectief op zowel micro als macro niveau. Die tunnelvisie betreft dan zowel op macro als micro schaal het waarnemen van huiselijk geweld. Ik zal Corine niet beschuldigen van húiselijk geweld want zo intiem ben ik nooit met haar geweest al zat ik wel ongeveer naast haar in een overleg bij de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, wel vind ik dat ze zich inmiddels flink schuldig maakt aan een vorm van geweld die ze zelf coercive violence noemt. Intimidatie en vage valse beschuldigingen aan mijn adres. Immers leidde het transparant openbaar maken van de klacht (van Ivo Vrijkotte) tegen haar tot een beschuldiging van smaad en laster waarbij ze de universiteit van Maastricht als slaghout gebruikte.  Enfin dat leidde tot een klacht tegen het klachtpunt van de universiteit bij het college van bestuur van de universiteit. Daarna volgde er een bemiddelingspoging van de universiteit waar ze niet aan mee wenste te werken, bij nader inzien weer wel en toen bleek dat ik Ivo zou ondersteunen toch maar weer niet.  Vervolgens ging de kwestie naar de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit op universiteitsniveau. Deze kondigde aan klager en beklaagde apart te willen horen omdat gezamenlijk horen geen doel zou dienen. Vervolgens kaatsten wij terug dat het klachtenreglement een zwaarwegend argument voorschrijft. Toen was het verhaal dat ondergetekende ‘verbaal agressief bejegend’ gedrag naar de Ruijter zou hebben vertoond zonder te markeren om welke uitlatingen het precies zou gaan. Ivo en ondergetekenden protesteerde daarop met een briefje waarna vervolgens de klachtencommissie weer liet weten dat gezamenlijke behandeling geen doel dient. 1 dag voor de behandeling komt Corine de Ruiter met een uitgebreid verweerschrift. Met dit verweerschrift lijkt de tunnelvisie van Corine zich te vergroten in een draaitunnel. Een paar jaar geleden was ik een keer met mijn zoon in Noorwegen aan het wandelen en toen liften we terug naar de hut via een soort spiraaltunnel omhoog. Corine kunnen we daar inmiddels naar beneden zeilend aantreffen vrees ik.

Alles over de klacht

tuchtuitspraak over Corine de Ruiter

tuchtuitspraak 2

 

Programmeren ouderverstoting (loyaliteitsmisbruik) strafbaar?

Het platform scheiden zonder schade onder leiding van Andre Rouvoet stelt vandaag voor om ouderverstoting in het wetboek van strafrecht op te nemen.

Toen Rob van Altena voor het eerste boek over Ouderverstotingssyndroom in Nederland in 1999  voorstelde het verschijnsel te benoemen als vaderverstotingssyndroom heb ik hem daar als eindredacteur toch maar van weerhouden. En onder die titel was het vast ook nooit zover gekomen dat Rouvoet cs nu met het voorstel zou zijn gekomen dit verschijnsel in het wetboek van strafrecht op te nemen. De andere kant van de medaille is dat een beetje uit zicht is geraakt dat ouderverstoting wel heel erg vaak vaderverstoting is.

Voor het zover is dat de wetgever dit advies over gaat nemen zal er nog heel wat water door de IJssel stromen. Onder andere zal moeten worden bekeken wat de concrete gedragingen zijn die strafbaar worden gesteld. Wat mij, en ook een bevriende strafrechtadvocaat die ik net sprak, voor ogen staat is dat het dan toch vooral zal moeten gaan om het niet naleven van een omgangsregeling. Anders wordt het allemaal te vaag en onduidelijk.  In Brazilië zijn al ervaringen opgedaan met het strafbaar maken van Parental Alienation Syndrome, zoals dat in het Engels heet. Van die ervaringen kunnen we leren.

Verder zal er een vervolgingsbeleid moeten worden vastgesteld, dat is althans gebruikelijk bij dit soort strafrecht. Belangrijk, want in landen als België is het niet uitvoeren van een omgangsregeling ook in principe strafbaar, maar kijk wat er van komt… En onder de noemer geestelijke mishandeling en onttrekking aan de ouderlijke macht was er natuurlijk al sprake van strafbaarheid met gebrek aan vervolging.

De grootste overwinning is nu waarschijnlijk weer een morele. Ik hoor nog zo die, verder heel aardige, psychologe van de NVP (Nederlandse Vereniging Psychotherapeuten) een paar maanden geleden tegen mij zeggen dat Ouderverstoting weer zo een randbegrip is uit de popi psycho literatuur. Kijk dat kan dan nu niet meer.

Verder moeten we dus in de gaten blijven houden dat vaderdiscriminatie steeds weer goed benoemd moet worden. Ik ga daar later nog wel een keer op in. Op zondag 8 april is er van 10.30 tot ongeveer 14 uur een miniconferentie over vaderdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap in het Etty Hillesum Centrum in Deventer waar ook mijn expositie hangt over hetzelfde onderwerp.

Als het rapport van Rouvoet verder tot mij is doorgedrongen is zal ik ook op de rest van dat rapport ingaan. En ook daarover zal waarschijnlijk in Deventer een conferentie worden gehouden. U hoort van mij.