De onvervulde vaderwens

Ik heb gisteren mijn vaderdag thuis met mijn zoon en in Apeldoorn gevierd bij het monument Onvervulde Kinderwens. Voor het tweede opeenvolgende jaar was ik gevraagd om met de gitaar een liedje te begeleiden. Dit jaar in het kader van het thema eenzaamheid.

Nadat de voorzitter va de bijeenkomst had gememoreerd dat een onvervulde kinderwens een belangrijke maar totaal niet erkende, bron van eenzaamheid vormt, somde de inleidster een lange lijst van omstandigheden op die tot eenzaamheid aanleiding konden zijn. Daarbij werd het leed van het niet kunnen zien van je wel bestaande kind even vergeten. Gelukkig werd dit op mijn verzoek weer ruimschoots gecompenseerd, maar even leidde het dus tot een gevoel van grote eenzaamheid in een groep die het over eenzaamheid en kinderen had. Opmerkelijk en tekenend vooral omdat ik niet helemaal toevallig de gastmusicus was.

Toen we het liedje “Mag ik dan bij je komen” bij het monument zelf nog een keer herhaalden zong de hele groep het refrein mee. Ik was ook onder de indruk van een gedicht van Eline Visser. Het raakte me omdat dit gedicht de hele breedte van het gemist vaderschap zou kunnen beschrijven. Het raakte mij juist ook door de bescheiden eenvoud ervan:

Niet-geworden-papa-dag

Wanneer ik jou zo zie zitten
daar met een kindje aan je zij
Zou ik je dolgraag wensen
dat het was van jouw en mij

Want wat kan je het goed, echt
geboren voor het vaderschap
Zo heel natuurlijk en zo met gemak
wat is dat toch ontzettend knap

Ik zie je enorm genieten van
die kleine ukken om je heen
Samen spelletjes doen, kleuren of
koppeltje duikelen via je been

Niets is je te gek, alles is leuk
toch doen deze aanblikken soms pijn
Niet omdat we het niet goed hebben
maar omdat je een superpapa zou zijn

Een vaderfiguur uit duizenden,
eentje die je niet zomaar ziet
Zo met andermans kinderen omgaan
omdat je eigen leven dat niet biedt

Dat je geen papa bent, betekend niet
dat je niet in het zonnetje staan mag
Want jij hoort er ook zeker bij
op deze speciale vader-💙-dag

© made by Eline 15-06-2016

Een ander mooi gedicht kwam van de Apeldoornse stadsdichter waarmee ik het plan heb opgevat voor de bijeenkomst van 2020 een speciaal lied te schrijven. Thuis had mijn zoon bij wijze van vaderdag-cadeau het eten voor mij klaarstaan.

Kan vaccinatie mannelijkheid aantasten?

afbeelding met dank aan stichting Vaccin vrij

Ik wil een ander oud blog van mij opnieuw onder de aandacht brengen. Hier bespreek ik de vele manieren waarop mannelijkheid ook op chemisch/biologische weg het zwaar te verduren heeft. Het gaat dan om vrouwelijke hormonen in het drinkwater, weekmakers, magnetron die bijvoorbeeld de spermaproductie bedreigen. Na de poging van christelijk politicus Blokhuis om Bol.com te dwingen om niet bestaande pro-vaccinatieboeken hoog in de zoekresultaten te brengen en anti-vaccinatie boeken uit het zicht te werken ben ik weer geïnteresseerd in de discussie over het voor en nadeel van vaccins. Ik vond op de site van de stichting Vaccin-vrij een verhaal waaruit zonneklaar blijkt dat menselijk vrouwelijk geaborteerd weefsel gebruikt wordt om vaccins aan te maken. Ménselijk weefsel om het risico uit te sluiten van o.a DNA-overdracht van díeren. Daarmee lopen dus jongetjes kans op inspuiten met resten vrouwelijk DNA. De schrijfster van het blog vraagt zich even af of dat tot ontmannelijking kan leiden. Ik kan die vraag zeker niet beantwoorden, maar het hele verhaal vind ik sowieso nogal opzienbarend. Dus vandaar dat ik het hier even memoreer.

Nadenken voordat je je kinderen of jezelf laat inspuiten kan sowieso geen kwaad. Laatst kwam ik een apotheker tegen die zich nogal kwaad maakte over anti-vaxxers maar zelf de griepspuit die voor zijn leeftijd is aanbevolen ook niet wenste te nemen. Zelf neem ik die ook voorlopig niet. En mijn zoon heb ik ook niet tegen alles in laten inenten.

De zwevende berghut

“Het lijkt erop dat die hut in de lucht hangt!” Mijn, inmiddels volwassen, zoon kijkt op van zijn navigatiemiddelen. We lopen naar beneden en voor ons zien we een dal. We zitten onder de hoogte die de kaart aangeeft als de hoogte waarop de Chakalitsa Lodge ligt. We zijn hem toch niet toevallig voorbij gelopen? Nee blijkt uit een uitgebreide evaluatie van alle ons ter beschikking staande gegevens en een blik op de omgeving.

Mijn zoon en ik lopen in de Bulgaarse bergen, in een prachtig natuurreservaat, We hebben al heel wat achter de rug.  Onze contacten met de wereld om ons heen zijn af en toe moeizaam en vooral in een andere taal en een ander schrift. Als wij vragen of mensen misschien een beetje Duits of Engels kunnen reageren ze met de vraag of wij Russisch kunnen, en daar wordt dan  wederzijds hartelijk om gelachen. Enerzijds zijn de kloven heel groot tussen Oost en West Europa anderzijds hebben we nog nooit zo hartelijke en gastvrije mensen ontmoet als daar in Bulgarije.

Bulgarije rechts en Europa links. En dat op een door de EU gesubsidieerd bordje waarvan de inkt niet weervast bleek te zijn. Ineffectieve EU-projecten hebben we wel meer gezien in Bulgarije. Prachtige door de EU gesubsidieerde treinstations langs spoor waar je vanaf dreigt te zwiepen.

Afijn verder op ons pad naar een hut die volgens onze Bulgaarse kaart inmiddels eigenlijk ergens boven ons hoofd hangt. We houden het op een kaartfout, maar weten dat de eerdere arrogante houding naar onze kaart. ‘Het zal wel aan die K.. kaart liggen’  ons toch echt een extra 300 meter op en af opleverde omdat niet de kaart maar wijzelf fout bleken te zitten. Inmiddels loopt ook het paadje, met heel heel erg soms ergens een blauwe markering, onverbiddelijk vast in een zeer dichte begroeiing van lage dennen- en frambozen-struiken.

Plastic herdershut op weg naar de zwevende berghut

Onder de struikjes kun je soms de uitholling van het pad nog zien, maar vanuit ooghoogte is het allemaal een grote vlakte van ondoordringbare groene massa. Gelukkig lopen we op een uitloper van een berg en daardoor kunnen we als we steeds op het hoogste punt naar beneden lopen toch een beetje grip houden op onze weg. Op een gegeven moment stuiten we op een primitief plastic herdershutje waar we desalniettemin niet het beoogde pad vinden maar wel even later een man, met een kachelpijp op zijn rug, naar toe zien lopen. Zo komen we weer op het pad en incasseren nog een hartelijk bravo van de herder voor onze stoere jungleavonturen.

Inderdaad, honderd meter lager dan op de kaart vermeld, komen we aan bij de Chakalitsa Lodge waar we uitermate gastvrij worden ontvangen door een aantal mannen die misschien in geen maanden een gast hebben gezien. Wij begrijpen daar iets van. In heftig Bulgaars ontraden ze ons de route die we de volgende dag willen lopen, hoewel die zowel op de kaart als in ons gidsje is terug te vinden en die bovendien voor een groot deel over tweesporenwegen lijkt te lopen. Eigenzinnig als we zijn gaan we de volgende ochtend toch op stap.

Over onze verdere jungelavonturen over niet bestaande paden, moeilijke rivieroversteekjes zal ik nu even kort zijn. Uiteindelijk leidde het hele avontuur tot een paginagroot vader-zoon verhaal in Bulgarije’s grootste krant. Leest u zelf maar hiernaast. Uhh oh u kunt het cyrillisch schrift niet lezen…. Voor u speciaal hierbij de teksten die mijn zoon maakte als antwoord op de vragen van de journalist. En houdt u vast, er schijnt nog een artikel aan te komen.

Inmiddels zijn mijn zoon en ik dus BB ers ( Bekende Bulgaren, of misschien toch BN-er?) Mooi , maar per saldo was natuurlijk vooral de 3 weken die we deelden in een klein tentje enzo iets wat we ook vele andere vaders en zonen zouden willen toewensen. Misschien dat de Bulgaarse krant daar ook aandacht aan gaat besteden in het tweede artikel. We vergeleken onze vadermars met  de vader zonder kind-mars van Patrick Damhuis die zich in dezelfde periode afspeelde. Afin we zullen zien.

krant bulgarije 1 tekst van ons in het Engels

coalities

Rond ouderverstoting heb je eigenlijk twee soorten coalities. Heleen Koppejan legt uit hoe die ene coalitie werkt waarmee een ouder het samen met haar eigen omgeving ervoor zorgt dat ze het kind van de andere ouder vervreemdt en het kind die andere ouder gaat verstoten. Ook professionals horen heel vaak bij die coalitie beaamde Heleen op mijn verzoek. Zelf sprak ik over de manier waarop je vroegtijdig afspraken kunt maken en een sluitende coalitie met je omgeving kunt maken gericht op juist het behoud van ouderschap. Ik maak daarbij graag een vergelijking met het peter- en meterschap zoals religieuze tradities die soms nog vormgeven.

Afin een mooie conferentie gisteren in het Etty Hillesum Centrum. Zelf vond ik Patrick Damhuis er weer uitspringen met een gloedvol betoog als vader, zoon en inmiddels ook expert. Binnenkort komen alle filmpjes op internet dankzij Jan die er helemaal voor uit België was afgereisd om alles vast te leggen.

Een mooi hoogtepunt vond ik zelf ook de quilt van fragmenten uit mijn schilderijen de aanwezigen ter plekke fotografeerden en die via mijn zoon live in een presentatie werden gezet. Zelf heb ik hem nog even afgewerkt maar ik heb mijn zoon’s compositie in principe intact gelaten. Twee nog niet verwerkte foto’s erbij gezet en een achtergrond.

Een mooie verbinding tussen woord en beeld. En hopelijk per saldo een aanzet een fiks verbeterde aanpak vanuit de gemeente. Wat dat betreft had strafrechtadvocaat Abdel Ytsma een sterk punt. Hij stipte aan dat de gemeente via het driehoeksoverleg OM-Politie-Gemeente nog steeds behoorlijk invloed kan uitoefenen op het vervolgingsbeleid. Zoals het vervolgen op grond van artikel 300 lid 4 van het wetboek van Strafrecht zoals ik 14 jaar geleden in mijn boek Moeder-Kind-Vader een drieluik over ouderverstoting ook al aanvoerde. En wat mij betreft kan de gemeente dus een campagne voeren voor vroegtijdige afspraken ongeveer volgens het plan dat ik daarvoor schreef. Op naar een coalitie voor beter beleid.

De laatste schaatsdag?

schaatsen bij Windesheim

Vandaag met mijn zoon en vriendin van mij geschaatst. Misschien wel de laatste keer in mijn leven, in zijn leven. Immers de aarde warmt op. Leuk dat we nu in een periode van wat mindere zonneactiviteit zitten, maar daarna komen er weer warmere winters en  de volgende lage zonneactiviteit duur nog een jaar of  uhhh 7 of zo hoorde ik gisteren bij de parents day van mijn zoon zijn sustainability-studie. De hoogleraar die dat zei had volgens mij wel wat merkwaardige opvattingen waarbij hij causaliteit nogal verwarde met correlatie zodat mannen (nou ja het masculine) en Islam eigenlijk per saldo de schuld zouden zijn van de opwarming van de aarde. Maar verder ben ik geen milieu-scepticus dus ik denk echt wel dat we flink aan de slag moeten om te zorgen dat we ook in de toekomst onze rondjes kunnen blijven schaatsen.

Oh ja voor de volledigheid moet ik er aan toevoegen dat die hoogleraar na een vraag van mij nog haastig vertelde dat hij natuurlijk niets tegen de Islam had, wat op mij nogal hypocriet overkwam. Dat bevolkingsgroei gecorreleerd kan worden aan de islam zou misschien kunnen, hoewel Afrika, met een groeiend aantal Christenen volgens mij ook een hoog geboortecijfer heeft. Hoe dan ook lijkt me het echter allemaal veel waarschijnlijker dat het causale verband eerder ligt tussen armoede en geboortecijfers. Het is niet echt mijn ding verder dus ik geef mijn opvattingen graag prijs aan een betere onderbouwing. Ik ben deze week meer bezig met het uitzoeken van de mythes van en rond Corine de Ruiter, en daar hoort u binnenkort weer meer van.

Stratenec

Nadat ik in mei in Bratislava een lezing had gegeven over de sociologische en politicologische aspecten van Ouderverstoting liep ik een flinke hike door de Mala Fatra, een middengebergte in Slovakije. Een dag liep ik samen met een verstoten Slovaakse vader. We voelden ons diep verbonden als lotgenoten en geloofsgenoten. Geloven is wat anders, breder dan een godsdienst al heeft het daar wel mee te maken. Het is ook wat anders dan religie (=verbinding) al heeft het daar ook veel mee te maken. Afin. Midden op de dag passeerden we een berg en een pas met de naam Stratenec. ‘Betekent dat nou iets?’, vroeg ik mijn reisgenoot. Ja dat wel, maar het was nog niet zo eenvoudig. Ik onthield dat het iets met verdwijnen te maken had. Even later maakten we van elkaar een foto lopend op een sneeuwveld in de mist.

Gisteren was ik bezig te achterhalen hoe het met de spin-off van de conferentie staat (video, publicaties). En zo kwam ik erop mijn reisgenoot nog eens te vragen hoe dat nou ook weer zat met dat woord Stratenec. Ik kreeg een snel antwoord. Stratenec is het zelfstandig naamwoord dat hoort bij het bijvoeglijk naamwoord Strateny wat verloren betekent. In het Nederlands heb je daar dus het woord verlorene voor. Deze combinatie van foto en bergnaam vond ik erg mooi bij ons passen. Hier de foto van een van de verlorenen. Ik kan jullie verklappen dat ik dat ben.

 

Stratenec, verlorene in de koude meimaand in de Mala Fatra

Er zijn nog een paar interessante dingen die ik met mijn medeverlorene per mail uitwisselde. Ik kom daar in een apart blog op terug. Het gaat over de macht van de Raden voor Rechtspraak en hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat we net doen of dat hier democratisch geregeld is en in Oost Europa niet.

Bewaren

Poging tot doodslag en ouderverstoting

Toegevoegd  link naar artikel over PAS en geestelijke mishandeling zie onder.  jurisprudentie art300-4

Kinderen die opgroeien met ouderverstoting en ouderverstotingssyndroom oplopen hebben een verhoogd risico op depressie, angstgevoelens en per saldo suïcide.

Instellingen die met de symptomen van ouderverstotingssyndroom worden geconfronteerd maar dat miskennen, falen op een ernstige manier. Vooral als daarbij het volgende een rol speelt:

• Geen benul van het bestaan dan wel de betekenis van ouderverstotingssyndroom, ondanks dat dit fenomeen al sinds 1999 deel uitmaakt van de Nederlandse literatuur en de jurisprudentie en dit soort instellingen de plicht hebben om zich te vergewissen van de nieuwste wetenschappelijke inzichten.
• Onzorgvuldig waarnemen van symptomen.
• Projectie en ontkenning van eigen maatschappelijke en persoonlijke betrokkenheid bij het ontstaan van Ouderverstotingssyndroom die tot ontkenning leiden van het probleem.
• Zelf verder programmeren van ouderverstoting bij cliënten al dan niet gelardeerd met denigrerende opvattingen over handelen, waarheidsvinding en verantwoordelijkheid in de richting van (volwassen) kinderen en hun verstoten ouders. Het miskennen van ernstige regressie zonder perspectief. Het ondersteunen en goedpraten van programmerend gedrag van ouders en instellingen.

Bovengenoemde punten kunnen leiden tot een duiding van geestelijke mishandeling. Dit is strafbaar volgens de wet art 300 lid 4 wetboek van strafrecht ( zie mijn artikel daarover in het boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting).  Dit geldt met name als in het latere leven van een ( volwassen geworden) kind symptomen als suïcide en depressie verkeerd worden gediagnosticeerd en daardoor versterkt.  Dit probleem treedt dus met name op bij instellingen in de Geestelijke Gezondheidszorg.

Als bovenstaand aangeduide geestelijke mishandeling van toepassing is dan kan worden gesteld dat deze mishandeling de dood tot gevolg kan hebben. Ook als het om zelfdoding gaat. Daarbij dient voorwaardelijke opzet te worden aangetoond. Met deze waarschuwing daarbij afgeleverd is een sterk begin gemaakt met het ter kennis brengen van een levensgevaarlijke situatie en het duiden van de plicht daar iets mee te ondernemen. Bij het negeren van deze waarschuwing komt voorwaardelijke opzet in zicht.

artikel TVKJP

Ook zal ik hier nogmaals verwijzen naar de zeer gerichte literatuur, bijvoorbeeld mijn artikel in het Tijdschrift voor Kinder en Jeugdpsychotherapie (zie plaatje met klikbaar onderschrift).

Ook certificerende instanties, inspecties en verzekeraars mogen zich eens op de kop krabben over hun medeverantwoordelijkheid.

Ik zal niet verhelen dat bij het schrijven van dit blog enige persoonlijk motief aanwezig is, al ga ik daar even niet verder op in. De instelling waar ik inspiratie opdeed voor dit blog mag zich diep schamen. Maar de bedoelde pro-fessionele instelling is zeker niet de enige instelling in de Geestelijke Gezondheidszorg die verstoten ouders als persona non grata behandelt en (volwassen) kinderen in de gevarenzone brengt.

PAS en Geestelijke mishandeling MKV (hoofdstuk uit drieluik ouderverstoting 2004

PS1 ( Met dank aan Abdel) Aanvullend op mijn eerdere jurisprudentieverwijzingen in het artikel in het boek MKV:

Hof Den Haag 31 mei 2017:

Hoewel in de wetsgeschiedenis van artikel 300 Sr niet wordt gesproken over de geestelijke gezondheid kan naar het oordeel van het hof niet worden uitgesloten dat de wetgever ook dit belang beoogt te beschermen. In ieder geval biedt de in het vierde lid van artikel 300 Sr genoemde gelijkstelling van mishandeling met benadeling van de gezondheid aanknopingspunten voor strafbaarheid van niet alleen het veroorzaken van lichamelijke pijn, letsel of onlust, maar ook voor mishandelingen van psychische aard. Het hof is van oordeel dat niet iedere kleinerende of denigrerende handeling of opmerking als mishandeling in de zin van artikel 300 Sr kan worden aangemerkt. Het komt aan op de omstandigheden van het geval, waaronder de aard van de gedraging en de omstandigheden waaronder deze is verricht of gemaakt.

PS2: Poging tot doodslag vind ik in bepaalde situaties en verdedigbare verdachtmaking. Een lichtere aantijging is Dood door schuld. Daar zijn hulpverleners eerder voor vervolgd. Mocht iemand serieus wat ondernemen met dit blog dan is het zaak goed af te wegen welke verdenking wordt geponeerd.

PS2; ik ga niet langer verhelen dat mijn persoonlijke motief in deze is geïnspireerd door Pro Persona Lunteren.

geslaagd

Mijn zoon Joshua is geslaagd voor zijn Atheneum. U heeft hier op mijn blog veel over onze (vakantie) avonturen kunnen lezen. Dit jaar is mijn zoon met zijn vrienden en vriendin op vakantie geweest. Misschien is dit zomaar het laatste blog van de toch wel bijzondere opvoeding en zorg voor Joshua. Immers ondertussen bleef ik aan de bak om van mijn gemiste vaderschap van mijn dochter ook werk te maken. Ik vraag me af of ik ook helemaal geslaagd ben daarin. Ik hoopte iets bij te dragen aan een humanere samenleving voor mijn en uw kinderen.

Gezien mijn vorige blog zult u begrijpen dat ik even twijfelde of ik niet een heel andere vlag moest uithangen…. maar welke dan? Hij is wel maar een een fractie van die van de overbuurman. En zowaar de overbuurvrouw heeft achter de Nl ook een Philippijnse vlag gehangen. Daar komt ze vandaan.

profielwerkstuk over complottheorie mag niet

Etty Hillesum: Een pleister op elke wonde

Gisteren was ik toeschouwer en toehoorder bij de presentatie van een aantal profielwerkstukken op de school van mijn zoon. Het werkstuk van mijn zoon zelf gaat over ‘de geur van regen’ een mooi poëtisch, maar ook technisch onderwerp. Maar daar ga ik het nu even niet over hebben. Er was ook een presentatie over complottheorieën die vooral in het kader van het vak filosofie bleek te vallen. Sterker nog als het ergens anders onder was gevallen was het niet doorgegaan zo vertelde de docent filosofie. ‘Want we hebben een tijd geleden besloten dat complottheorieën geen onderwerp voor een werkstuk meer mogen zijn.’ Het mocht dan ook niet echt gaan over een specifieke complottheorie maar moest meer gaan over waarheidsvinding, scepticisme etc. Verder wil ik er kort over zijn. 9/11 werd toch even snel neergezet als een dag waar 2 torens instorten (ipv 3) en ook holocaustontkenners blijken complotdenkers hoewel de holocaust natuurlijk gewoon gaat over het feitelijke complot van de nazi’s tegen de joden (en Roma’s en Homo’s en Politieke denkers). Oftewel het zal duidelijk zijn dat complotdenken juist een gezonde benadering is. Als mensen proberen wij de wereld aan te sturen en de machtigen in deze wereld zijn vooral machtig omdat ze dat met verve doen. Dat aansturen doen ze in een zekere samenhang dus dat is altijd een complot tegen de minder machtigen. Al dan niet for better sake, daar valt natuurlijk over te discussiëren.

Gisterenochtend was er weer een of andere rechtersfiguur op het journaal die vond dat politici zich teveel met de rechtspraak bemoeien. Alsof die politici allemaal gevaarlijke predatoren zijn die rechters in de kuiten bijten. Terwijl het, God betere, juist de rechters zijn die al decennia lang, op grote schaal en structureel de wet totaal negeren als het ze zo uitkomt. En vooral ook als die wet iets over hun eigen functioneren bepaalt. Ondertussen proberen ze die wet ook nog zelf te schrijven, dringen met dubbele petten het parlement binnen en gillen dus als zielige slachtoffers als er ook maar een parlementariër het waagt om ergens zijn mond over open te trekken. Het gaat hier aantoonbaar om een complot ( ja er is aantoonbaar en onder valse vlag over vergaderd door het befgajes) van rechters tegen de rechtstaat. En dat proberen ze te camoufleren door precies het omgekeerde te beweren. En per saldo is het zo langzamerhand allebei waar. De staatsmachten hebben elkaar in een perverse greep van angst en verderf. Nou u begrijpt wel dit epistel is niet de inleiding voor een profielwerkstuk voor het Etty Hillesum Lyceum. Wat zou Etty Hillesum daarvan vinden. Zou zij misschien kunnen vinden dat je de dreigende aantasting van de rechtstaat, ook als dat toevallig door rechters zelf gebeurt gewoon aan de kaak moet kunnen stellen?

Onder Joseph McCarthy (communistenjacht VS jaren 50) wist je nog een beetje tegen welke maatschappijkritiek de gevestigde orde zich keerde. Met de introductie van complotdenkers als te bestrijden groep treedt ook nog eens een grote willekeur op in de bestrijding van tegenstanders. McCarthy was bekend om zijn zwak onderbouwde beschuldigingen (zelf complotter?), tegenwoordig is het al voldoende als je een verkeerde indruk wekt want een criterium tot vervolging levert de beschuldiging van complotdenken nooit op.

Kijk hoe angstig politici zijn.

Maar zie ook wat ik zelf van politici en dergelijke noteerde over angst voor de Rechterlijke Macht.

Suzanne

Suzanne neemt je mee naar een bank aan het water, je onthoudt waar ze naar kijkt als herinnering voor later. (Leonhard Cohen vertaling Herman van Veen)

Ik vier vandaag mijn verjaardag maar zal ook het overlijden van Leonhard Cohen herdenken. Ik heb er een leven over gedaan om  zijn liedjes een heel klein beetje echt te begrijpen en een enigszins te gaan zingen. De manier waarop ik zijn liedjes kon vertolken was voor mij een graadmeter van mijn state of being.  Een aantal van mijn schilderijen zijn op zijn liedjes gebaseerd. Zoals hiernaast Joan of Arc. Zijn voornaam was een van de twee inspiratiebronnen voor de tweede voornaam van mijn zoon. Mijn eerste echte vriendinnetje heette Suzanne en die van mijn zoon ook. Daarom hier mijn zeer recente vertolking van dit liedje ter ere van Leonhard. Let niet op de foutjes. daarna nog een vrij goede vertolking van It will be your will. Ook doorhet zangduo ‘Op ons’ (Edith en Joep) En dan tot slot voor mijn eigen verjaardag van de Beatles …….

Om het allemaal een beetje kloppend te maken heb ik mogelijk wat schrijfwijzen van Susan door elkaar gehaald. Sorry.