ego aan het roer

Ook in de vaderbeweging moeten er mensen aan het roer staan. Zoals bij veel groepen in de verdrukking is dat de moeilijkste positie. Eigenlijk doe je het altijd fout. Daarom geen graag gewilde positie. Behalve voor de mensen die het met een sterk ego-belang doen.

De enkele keren dat ik dit soort posities had deelde ik ze met anderen. Desalniettemin is het op me nemen van die verantwoordelijkheden me niet in mijn koude kleren gaan zitten. Zo erg dat ik het al jaren niet meer doe. Ik trek me het teveel aan om voortdurend pispaaltje te zijn. Dat heeft me overigens altijd wel geïntrigeerd de nabijheid van die twee rollen.

Maar ook de andere kant is vaak niet prettig. Als je de leiding niet neemt hebben anderen dus de leiding. Die dat nog doen, zijn vaak zo gehard tegen kritiek dat ze terechte en onterechte kritiek niet meer kunnen onderscheiden, een gezonde blik op zichzelf ontberen. Leiding als egopopup die de in hun vaderschap getraumatiseerde een welkome pleister tegen het verlies van eigenwaarde biedt. Als zelfdenkende volger kan je het daar knap moeilijk mee krijgen.

Kapiteins aan het roer hoeven in storm niet te velen dat een matroos zich bemoeit met de stand van de zeilen. Maar anderzijds zou het hun dan ook alleen erom moeten gaan het schip een behouden vaart te bieden, moeten matrozen wel gewaardeerd worden en na de storm gewoon weer mee mogen denken. Kapitein aan het roer in de vaderbeweging vraagt vaderlijke stuurmanskunst in optima forma. Waar haal je dat vandaan?

Een paar jaar gelden zei ik, als forumlid van de vadertop, een keer dat het gezond zou zijn als in de vaderbeweging eens wat minder op het ego zou worden gespeeld. Een bestuurslid van de stichting Dwaze Vaders in de zaal merkte op “dat moet jij nodig zeggen” Kennelijk bedoeld om de bal naar mij terug te spelen. Hoewel het me irriteerde, de bal had nog geen halve seconde bij hemzelf gelegen, zit er niets anders op dan ook dit ter harte te nemen. En ik moet zeggen; ik verdedig mijn ego ook wel eens. Teveel? Ik vind het moeilijk. te zeggen. Ik laat me soms niet uit de geschiedenis schrijven terwijl ik misschien beter bezig kan zijn nieuwe geschiedenis te maken. Mij rest mededogen met mijn en andermans gekwetste ziel.

Verzet-je

Een ander verzetje was deze week de open dag van een van Joshua's mogelijke nieuwe middelbare scholen. Heel anders dan die van mij vroeger.

Lange haren verboden. In de late jaren zestig was dat nog steeds de lijn van Nederlandse scholen. Maar in het licht van de opbloeiende cultuur van verbeelding aan de macht was dit niet meer te handhaven.
Op mijn middelbare school maakte de directie (de conrector van orde) er een punt van. Ouders werden gevraagd hun kinderen de haren kort te knippen. Wij als scholieren roken dat hier ons puberaal verzet door kon marcheren naar een terecht verlangen naar vrijheid. Daarmee werd ook op onze school, ver weg in het zuiden, de aansluiting gemaakt bij het Amsterdam van Provo’s en kabouters. Een echte verzetsbeweging was geboren.

Inmiddels groter geworden heb ik mijn wilde haren nog niet verloren. Het veel idiotere adagium van de maatschappij dat vaders geen gevoel mogen hebben voor hun kinderen kan nu al weer twintig jaar op heftig verzet van mij rekenen. Zo snel als we in de zestiger jaren succes hadden, zo lang duurt het nu om dubieuze dingen, het verbod om je om je als progressieve vader te profileren, te veranderen.

Onlangs belde een medewerker van het Sittardse museum het Domein om te vragen of ik dat verzetspamflet van destijds nog in mijn bezit had. Enthousiast kon ik hem mededelen dat een van de zeldzame exemplaren in mijn bezit was. Er waren er destijds maar iets van 50 gestencild op een oude ratelende machine van de PSP-afdeling. Maar gelukkig dacht de rector (dat zou je nu directeur noemen of zo) dat ie ons wel af kon serveren door de brief letterlijk voor te lezen door de schoolintercom zodat iedereen de tekst kon vernemen. Wij blij want zo werd dus toch de hele school bereikt. Het tegengas van de autoriteiten werkte indertijd wel vaker contraproductief.

Binnenkort dus in het museum. Ook een van mijn verzetsgroepgenoten, Paul Frissen, heeft inmiddels in een column gememoreerd hoe het er in die jaren aan toe ging. Ik moet het even met internet doen, maar zijn verhaal valt te lezen in het blad Binnenlands Bestuur. Daar weet hij een mooie koppeling te maken met de “meer-ingrijpen-ideologie” uit het kindveiligheidsonderzoek van de onderzoeksraad van Pieter van Vollenhove. Het verzet lijkt misschien een beetje op dat tegen de conrector van orde van destijds die ook vond dat de ouders het niet goed deden en moesten worden gekappitteld. Net als van Vollenhove.  Ook Paul meldt dat zijn omgeving soms vindt dat hij de  wilde haren wellicht nog niet helemaal verloren heeft.

De column van Paul Frissen (blader naar bladzijde 17)

dochter van de Vader

Jesu Mina van Emiel Smulders

In een huiselijke sfeer geposeerd en verbeeld geweld; huiselijk geweld?
Is dit de gemankeerde dochter voor God de Vader?
Een gemankeerde dochter voor andere vaders?
Een werk van mannelijke kunstenaarshand die het vrouwenlichaam goddelijk vind?
Een lichte SM fantasie of een uitdaging om dat er niet in te zien?
Is het een oproep om niet te lijden maar te genieten?

“Jesu Mina!!” was de uitroep van de eerste aanschouwer van dit kunstwerk van Emiel Smulders. Dat begrijp ik.

Welke feminist gaat deze erg dolle mina bevrijden?

de website van Emiel
ander verbeelding van vrouw aan het kruis (minder dimensionaal en pregnant vind ik)

geïntegreerde mannen

wethouder Margriet de Jager

“Jullie gaan mee integreren, een inspanning leveren aan de samenleving, dan ben je welkom in Deventer” Zo begon wethouder zorg Margriet de Jager haar openingstoespraak van het mannencentrum Salomon in Deventer.

Ik voelde me niet aangesproken, want ik ben wel man maar dacht dat Margriet zich nu toch echt richtte op de vele aanwezige allochtone mannen die aangepast zouden moeten worden aan het westerse model van vaderschap. Maar dit had ik volgens een van de initiatoren toch echt verkeerd begrepen. De wethouder bedoelde hiermee dat mannen moeten integreren in de Deventer samenleving. Voorwaar zulk revolutionair geluid had ik gewoon niet verwacht. Nu voel ik me beslist aangesproken.

Een uitnodiging aan alle Deventer mannen om deel te nemen aan de samenleving. Ik ga de verdere twijfels maar een beetje voor me houden. Het was een druk bezochte meeting met echt ook wel heel wat vrouwen en autochtone mannen, waaronder op zijn minst drie gezellig samen optrekkende Gemiste Vaders.

De verhouding vrouwelijke en mannelijke inleiders was 2 op 1. Ineke van Dijk, de andere prominente inleidster, bazin van de verantwoordelijke welzijnsclub Cambio,  ken ik nog van de Rode Vrouwenbijeenkomst 15 jaar geleden in kasteel Oudaen in Utrecht. Desondanks zal ik nu geen kwaad woord over haar loslaten. Ach en ook toen waren er best wel aardige Rode Vrouwen zoals Mieke van der Burg. Hoewel het politieke standpunt van laatste te denken gaf. Maar ja; ze liet me aan het woord, dat is al heel wat.

Ineke heeft me nog niet aan het woord gelaten, maar de verwachtingen dat ik nog een keer iets moois ga doen daar op het mannencentrum Salomon zijn hooggespannen. Mannen gaan inderdaad integreren, en liefst op de salomonmanier. Wijs en decisief en uiteraard met het oog op kinderen. Opmerkelijk dat ik juist dat aspect , het bekendste onderdeel van de salomonswijsheid, het salomonsoordeel niet heb horen noemen. Omdat het algemener moet zijn dan vaders, omdat het misschien wel te wijs is in confrontatie met de politiek correcte bewegingsruimte?  Hoe dan ook. Het mannelijke wordt weer hoe langer hoe meer geïntegreerd in de maatschappij.

over vadercentra
over het salomonsoordeel
mannencentrum salomon

Projectvoorstel gemeente Deventer

Wat dacht je van huiselijk geweld

“Tot dusver werd altijd gedacht dat het percentage mannelijke slachtoffers veel lager lag, ergens rond de 16.” (digitale editie Trouw). “Mannen zijn veel vaker slachtoffer van huiselijk geweld dan gedacht (gedrukte editie Trouw).”

Trouw erkent nu dat 40% van de slachtoffers mannen zijn. Hiermee is vooral duidelijk dat de betrokken redacteuren (Bouma en Kreulen) eerder anders dachten en zich inderdaad jarenlang op het verkeerde spoor hebben laten zetten. Dit ondanks dat de feiten al veel langer bekend waren. Het is tekenend dat journalisten al lang niet meer voorop lopen in het ontrafelen van de werkelijkheid maar zelf slachtoffer zijn van politiek correcte hypes. Hypes om vrouwen te verslachtofferen in dienst van een vreemd soort feminisme met Gerda Dijksman voorop ( zie onder).

Maar over slachtoffers gesproken; wie zijn nu de werkelijke objectieve slachtoffers van dit soort alom rondgedragen fabels? Dat zijn de mannen en vaders die niet konden melden dat ze geslagen waren. Die ergo moesten accepteren dat ze hun kinderen niet meer konden zien omdat hun vrouw het conflict aanscherpte met een paar flinke kwetsuren. Waarna ze van De heer Spruijt konden vernemen dat ze zich vooral moeten onderwerpen als er geen normaal gesprek meer mogelijk is met zo’n vrouw.

Dat is, en zeker was, de werkelijkheid voor veel mannen in Nederland. De gevolgen voor deze mannen en hun kinderen waren vaak immens. Die gevolgen worden nog steeds niet in kaart gebracht door Trouw. Hoewel deze krant wat dat betreft misschien nog wel steeds de minst slechte is van Nederland. Met genoegen las ik gisteren weer en column van Ger Groot over het feminisme. Het klimaat verandert.

Een ander voorbeeld van die klimaatsverandering is de oprichting van allerlei mannen- en vadercentra in het land, en nu ook in Deventer. Vanmiddag ga ik naar de opening. U hoort van me. Als u mij nog eerder wilt horen dan wijs ik u op een intrigerend interview met Deventer radio gisteren. Zie de link hieronder.

dossier huiselijk geweld
artikel Trouw
interview over Spruijt, ouderverstoting en mannen in de knel
Artikel uit 1997 Trouw, Niets geweten?

Ja hoor en een dag later is ook de Volkskrant erachter: ‘Mannen zijn vaker slachtoffer van huiselijk geweld dan tot nu toe werd aangenomen’ en: ‘Daar schrik je van’ (Ivo Opstelten)

Alien van scheidingskind

Elliot legt op subtiele wijze contact met zichzelf via het buitenaardse wezentje; ET. Maar waar is zijn vader gebleven?

Ik had de kaskraker ET nog nooit eerder bekeken. Maar nu met mijn zoon en zijn moeder is het ook weer een bijzondere gelegenheid ervoor. Er blijkt nog meer achter te zitten.

Filmmaker Steven Spielberg creëerde ET al in zijn hoofd toen de scheiding van zijn ouders zich voltrok. Hij had een soort fantasiewezentje nodig om zijn problemen mee door te nemen.

Merkwaardig dat Spielberg die na de scheiding juist met zijn vader meeging hier toch de klassieke alleenstaande-moeder-situatie weergeeft. De vader van Elliot is met een vriendinnetje met de zuiderzon vertrokken. Een beetje extra Terrestial (E.T) waar dan die andere ET voor in de plaats komt zou je kunnen zeggen.

Scheidingskinderen hoeven niet perse zielig te zijn of te blijven. Uit je problemen kun je kracht en kwaliteit ontwikkelen. Onlangs wees een voormalig ouderverstotingskind me daar nog op. Spielberg is daar zelf een mooi voorbeeld van. Dankzij zijn eigen vader, dankzij zijn eigen fantasiewezen……. Er zijn meer van die mooie voorbeelden.

Het begrip Parental Alienation krijgt met de alien ET zo ineens een heel andere draai

achtergrond van scheidingskind Spielberg (op deze site meer mooie voorbeelden)

soepel en glijdend

u moet op dit plaatje klikken om het te zien bewegen